Bazen bir öykü okursunuz ve o metni yazanın kendiniz olması yönünde şiddetli bir keşkeye tutulursunuz. “Benjamin Button’ın Tuhaf Hikayesi” ilk okuduğumda “vay be” dediğim, yazmakla iştigal etmeye başlayıp yeniden okuyunca da keşke bunu ben kaleme alsaydım dediğim keyifli bir eser. Fikir o denli basit ki çoğumuz göremiyoruz. Göremeyince de yazamıyoruz. F. Scott Fitzgerald, Mark Twain’e ait “Hayatın en iyi kısmının başta, en kötü kısmının da sonda olması ne yazık.” Cümlesi üzerine düşünmüş ve tam 100 yıl evvel kurmuş öyküsünü. Klasikler arasına sokmuş. Benjamin Button karakteri, ömür denen tek yönlü zaman tüneline çıkış kapısından dalıyor. Hepimizin yaş ve zaman algısı 50 sayfalık bu ufacık öykü ile gıdıklanıyor, kurcalanıyor. Bu kitabın alamet-i farikasının konununun ilgi çekiciliğinden ziyade metnin inceliği olduğunu düşünüyorum. Yazar elindeki müstesna konuyu bırakmak istemeyebilir sündürebilir, uzunca bir roman bile çıkarabilirdi. Oysa ki Fitzgerald bu ilgi çekici konuyu biz okurların zihnini mesut edecek şekilde, zamanın tersine ilerleyen bir ömürde boşluklar bırakarak anlatıyor. Bu zamandaki tersine sıçramalar her okurun kendi fikir makinasına hareket veriyor. Okuma eylemi sırasında farkında olmadan beynimizin yaptığı bu kendi hikayesini yazma işi, okuma zevkimizi katlayan meselelerdendir. İyi yazar olmanın gereğidir. Kitapta ilgimi çeken bir yere değinip bitireceğim. Benjamin Button dünyaya geldiğinde 70’lik bir ihtiyar. Kendi dedesi ile pipo içiyor, sigara tellendiriyor. Ancak Benjamin’in babası halen oğlu için banyo ördeği alıyor , hem de kimyasal madde içermeyen, bebek ciltleri için en uygun olandan. Bu, insanın zihnindeki soyut gerçekliğin, somut gerçekliğe karşı olan mukavemetini ve iknasının hayli güç olduğunu anlatan harika bir edebiyat karesi bence. İyi okumalar

Benjamin Button’ın Tuhaf HikâyesiF. Scott Fitzgerald · Can Yayınları · 202021,3bin okunma

·

90 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.