Alvin Schwartz
Halk mizahı, halk yaşamı ve halk kültürünün diğer yönleri hakkında gençlere yönelik on beşten fazla kitabın yazarıdır. Ayrıca el sanatları, müzeler ve şehir yaşamı gibi çeşitli konularda da yazdı. 1992 yılında 64 yaşında hayata gözlerini yumduğunda geride bir eş ve dört çocuk bıraktı.
Korkutacak, ürperticek, tüylerinizi diken diken edecek bir seri bekliyorsanız muhtemelen hayal kırıklığına uğrayacaksınız.
İnsanoğlu ateşe hükmetmeye başladığında, ateşin etrafında toplanıp öyküler anlatmaya başladı. Bu öyküler, büyük ihtimalle gördükleri ve anlamadıkları şeyleri, korktukları ve yeniden anlamlandırdıkları olayları bir başka insanı korkutmak amacıyla anlattıkları öykülerdi.
Alvin Schwartz, ezelden beri anlatıla gelen, bazıları şehir efsanesi olmuş, çeşitli versiyonları bulunan ve toplumsal bir kültür oluşturan bu öyküleri yeniden uyarlayarak bizlere sunuyor.
Öykülerin büyük çoğunluğu bir sayfayı geçmeyen, fıkra boyutunda korkunç, ürpertici olmayan ve tüylerinizi diken diken etmeyen öyküler. Hatta bazıları gülünç bile gelebilir. (Komik değil, ikisi aynı şey değil.)
Esas tema öykülerin korkutuculuğundan çok anlatma şekli. En korkunç öyküyü kim anlatacak?
Burada sesinizi alçaltın, bırakın arkadaşınız sizi duymak için size doğru eğilsin. Öykü bitip kısa bir sessizlikten sonra arkadaşınızın üstüne çığlık atarak atılın gibi.
Ortalık karanlık veya az bir ışık var arkadaşınız size bir öykü anlatıyor ve öykünün hiçbir korkutucu tarafı yok. Siz ne olacak diye öykünün devamını dikkatli bir şekilde beklerken arkadaşınızın çığlık atarak üstünüze atılması tabii ki sizi sıçratır.
Bu, bir korku filmi seyrederken korkutucu bir sahne yokken, filmin bir yerinde aniden bir yüksek volum ses efekti verilmesi gibi bir şey. Elinizde olmadan sıçrarsınız.
Bu şekilde bir öykü anlatıyorsanız, yüzünüzün tam ortasına bir yumruk yemeyi de göze almalısınız. Ani tepkiyle ben öyle yapabilirdim ve bu gecenin bir yarısı hastanenin acil servisinde geçireceğimiz dakikalar çok daha korkutucu olabilir.
Öyküyü nesnelerle destekleyerek de anlatabilirsiniz. Karanlık loş ışıklı bir ortam ve öyküye burada bir adam ölmüş diye başlıyorsunuz. Bu adamın gözü, arkadaşınızın eline bir şey veriyorsunuz. Bu adamın beyni, bir şey daha.
Nesnelerden bazıları şöyle:
Bu adamın beyni (Islak, yumuşak bir domates)
Bu adamın gözleri (İki soyulmuş üzüm)
İşte kulağı (Bir kuru kayısı)
Ama saçları halen uzuyor (Bir avuç mısır püskülü veya ıslak post veya yün iplik)
Karanlık bir ortamda bu şekilde arkadaşınızın avucunuza bıraktığı bu nesneler elbette irkilip sıçratır sizi, hatta çığlık attırır.
Bazı öyküler bize pek yabancı değil. Mesela cennette beyzbol olup olmadığını konuşan iki arkadaş hangimiz önce giderse diğerimize haber versin diye anlaşırlar. Biri ölüp diğerine bir şekilde ulaşır. Sana bir iyi bir kötü haberim var. Cennette beyzbol oynuyoruz ve haftaya sen de takımdasın.
Aynı öyküyü, yabancı isimlerin yerinde Temel ve Dursun, beyzbol'un yerine de futbol koyarak anlatılmış şekliyle duymuşlarınız mutlaka vardır.
Öykülerin pek çok versiyonları mevcut Kitap içinde bile aynı öykünün farklı versiyonları var. Otostopçu öyküsünün iki farklı versiyonunu kitapta olması gibi. Birinde baloda dans ettiği kızı evine bırakan bir adam, diğer öyküde yağmurlu havada kızı duraktan alıp evine götürüyor. Her iki öyküde de ertesi gün kızı bıraktığı eve kızı sormaya gittiğinde kızın bir kazada ölmüş olmasını öğrenmesi.
Kitapların en iyi yeri bence, her üç kitapta da bulunan kitabın sonundaki notlar bölümü. Burada öykülerin ilk nerelerde çıktığı ya da hangi kitaplarda geçtiği gibi bilgilerin verilmesi. Bu bölüm araştırmayı sevenler için güzel bir kaynak.
P-Ö-Ö-Ö-R-R-R-T!
Bu sesi çıkarmak için dilinizi dudaklarınıza koyun ve üfleyin. Buna dili "pörtletmek" denir.
Keyifli Okumalar...
