Kral: Ne zaman "Yetişir artık!" diyeceğim. Ne zaman bunu diyebilir hale geleceğim.
Kraliçe: Hiçbir zaman.
Kral: Öyle belki. Herkes benden önce ölür, en son kalan ben olursam eğer. Bütün bir evrenin çölünde yüzyıllar boyunca can sıkıntısından patlarsam. Şayet hastalanıp yatalak olursam ihtiyarlayıp serilirsem ortalıklara. Aşık olur da sevdiğim ölürse. Fırtına gibi bir aşk ortasında kalır da aşkımı yüklenecek kimse çıkmazsa ortaya. Acılara garkolarak, soğuktan donarak, artık anılarımdan hiçbirini hatırlamadan unutmanın zifiri karanlığına gömülmüş, bütün bir geçmişi silip süpürmüşsüm... Adımı, krallığımı, bütün krallığımı, kim olduğumu, geçmişteki kişiliğimi unutursam.. İşte o anda da "Yetişir artık!" diyebilecek kadar bilinçli olursa, pekala isteyebilirim ölümü. Ya da insanlar öylesine değişmeli ki insanlar korkunç birer canavar, haşere olmalı. Ve işte, hayat ölümden daha korkunç, daha acılı olunca insan ölümü niye istemesin ki!
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.