“Zaman ne pis kokuyor, uçları da sarkmış sanki.”
Boris Vian’dan okuduğum dördüncü eser, bir öykü kitabı. Vian tarzını, absürt ve hiciv terimleri tamamlıyor diyebiliriz. Okuduğum her kitabında öne çıkan bu kendine has üslubu okuru eğlendirmenin yanında kelime oyunlarıyla da hikaye akışında akıl yürütmeye zorluyor bizi. Hikayelerinde mekân olarak bu eserden önce okuduğum #saintgermaindespresrehberi nde bahsedilen Paris ve çevresi yer almakta. Karakterler ise yine yakın çevresinden. Her hikayenin başında neden bahsedildiğini kısaca anlatıp bizi nelerin beklediğinden de haberdar ediyor. Farklı türde öykü okumaları için tavsiye ederim.
