Lise zamanlarımda sürekli karşıma çıkan ve okumak hiç kısmet olmayan bu kitabı bi anda heves edip 2 günde çok severek okuyup bitirdim çocuk yaşta çalışmayı, çocuk yaşta acıyı tatmayı, çocuk yaşta aç kalmayı, çocuk yaşta büyümeyi bende çok iyi bilirim biraz da kendimi gördüm okurken... Şeker Portakalı 5 yaşındaki Zeze isimli bir çocuğun acı hikayesini anlatıyor. Brezilya’nın ücra bir kasabasında çok fakir bir ailenin çocuklarından biri olan ve 5 yaşında olmasına rağmen hayal gücü ve zekası çok gelişmiş olan Zeze çok yaramaz bir çocuktur. Yaptığı yaramazlıkları ona “içindeki şeytanın” yaptırdığına inanır. Nitekim mahallede yaptığı yaramazlıklar her çocuğun yapabileceği sıradan yaramazlıkların çok ötesindedir. Çok meraklı olan ve çevresindeki her şeyi keşfetmeye çalışan bu çocuğun diğer ilginç noktası ise okumayı çok erken çözmesidir. Bu yüzden öğretmeni tarafından sevilir ve öğretmeninin gözünde ve sarışın kıvırcık saçlı bir melektir. Zeze, hem babasından hem de abisinden sıklıkla dayak yer öyle ki bir keresinde yediği dayaktan dolayı haftalarca yataktan çıkamaz. Bir taraftan herkes yaramazlıkları ile ona bela okurken diğer taraftan öğretmeninin masasındaki vazo boş kalmasın, öğretmeni üzülmesin diye çabalayan bir çocuktur Zeze. En büyük hayallerinden bir tanesi ise yarasa gibi kasabanın en havalı arabası olan Portekizlinin arabasının arkasına asılarak rüzgarı hissetmektedir. Bir gün cesaretini toplar ve bunu dener. Fakat denemesi ile başarısız olması ve Portekizliden dayak yemesi bir olur. O gün büyüdüğünde Portekizliyi öldüreceğine dair yemin eder. Nefret ile başlayan bu ilişki bir süre sonra çok iyi bir dostluğa dönüşür. Bu dostluk Zeze’nin hayatını çok değiştirir. Artık durulan ve yaramazlık yapmayı bırakan bir Zeze vardır. Tabi bu bağlılık Zeze’nin yaşayacağı acının artmasını sağlar. Portekizli, Zeze’ye ömür boyunca unutamayacağı bir acı yaşatacaktır. -yiyecek bir şeyler alalım. En çok ne istersin Zeze? Her şeyi severim. Evde yiyecek bir şey bulmayız çoğu zaman, bulduğumuzu sevmeyi öğrendik. -İnsan yüreğinin, bütün sevdiklerini içine alabilmesi için çok büyük olması gerekir -Öyle üzgündüm ki, o kadar büyük bir hayal kırıklığına uğramıştım ki, o an ölmeyi istedim. Ve gözyaşlarım acınacak bir biçimde akmaya başladı –Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi. -Çocuklar da emekli midir? Çocuklar hiçbir şey yapmıyorlar, yemek yiyorlar uyuyorlar sonra da analarıyla babalarından para alıyorlar. Emekliler de böyle yapmaz mı?

Şeker PortakalıJosé Mauro de Vasconcelos · Can Yayınları · 2022231bin okunma

·

132 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

muzaffer gül