muzaffer gül
@Mzffr_gul
Diyarbakır
10 Mayıs
20 okur puanı
Ocak 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
"TUTUNMAK"
O gece saatlerce düşündüm, içinde bulunduğum duruma karşı savunmasız hissettim.
Hem etrafım hemde kafamın içi o kadar kalabalıktı ki ne diyeceğimi, nereye doğru gideceğimi şaşırdım. Ne olmuştu, başıma ne gelmişti bilmeden direnmeye çabalıyordum.
Anlattılar; uzun süre anlamaya çalıştım inanılmaz ağrılar, acılar içerisinde ben fazlasıyla mutlu, umutluydum.
Her zaman böyle olmaz mı normal bir günde kaldıramayacağını düşündüğün şeyler başına geldiğinde nasıl da ayakta tutuyor, güçlü kılıyor seni...
"Başa dönmek" diye bir tabir vardır ya hani ben koşar adımlarda ilerlemeye çalıştıkça birçok defa başa döndüm. Birçok defa "Bu sefer olucak" dediğim şeyler de olmadı hiçbir zaman pes etmedim her defasında yaslanacak bir dayanağım oldu buna rağmen o kadar emek, çaba, cefa hepsi bir hiç olarak kaldı elimde.
Düşünüyorum da nasıl bu kadar soğuk kanlı davranabildim, nasıl bu kadar kendimi avutacak şeyler bulabildim bilemiyorum eskisiye nazaran iyiyim de eskisi kadar umutlu muyum sanmıyorum.
𝐦.𝐠
"Sadece bir kez başka bir kişiye güvenip yaşadıklarımın tuhaflığına ilişkin sırrımı açtım. Acı bir deneyimdi ama dersimi almama yetti."
Çalıların içinde yatarken, içimde birden bir terk edilmiştik duygusu Çöktü sonra; evsiz kaldığımı fark ettim.
Okur Takip Önerileri
"Belli ki benden beklenen de bu şekilde hareketsiz ve sessiz durmamdı. Korktuğun şeyle yüz yüzeyken çığlık atılmazdı. İçgüdülerim böyle emretmişti."
"Kâbusların istilasına uğramış gecelerde korkmam ve eziyet çekmem sizi şaşırtıyor mu? Lanetli biriyim ben."
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitabı okumaya başladı
Mutluluğu sadece gündüzleri bir nebze olsun tadabiliyordum. Gecelerimse korkunun egemenliği altındaydı
Bakma öyle dimdik durduğuma bir dokunuşla yıkılırım, bakma öyle güldüğüme bir sözünle ağlarım, bakma öyle bana göründüğüm gibi değilim yıkık dökük haldeyim bir ben bilirim beni içimde kopan fırtınaları, bir ben bilirim gülüşümün altındaki acıları kimseye yansıtmamaya çalışmayı, güçlü durmaya çabaladığımı... Bir şarkı sözü sarıyor en başa zaman dışında hiçbirşey geçmiyor alışıyorsun bakınca sızlıyor, hatırlayınca sızlıyor, düşündükçe sızlıyor.
Bir akşam vakti'
Yalnızlığın ezgisi içinde, bırakmışım her şeyi ve bir çok şeyin de peşinden gitmiyorum artık... Bir akşam vakti oturdum. Gökyüzü öyle kızıla bürünmüştü ki anlatamadığım çok şeyi söylüyor gibiydi. Usulca yanaklarımdan süzüldü yaşlar.. Kimselere dönüpte söyleyemedim. Bazen belirsizlik içinde yok olduğumu düşünüyorum ama ruhumun acısından öteye geçemiyorum. Yok olmak böyle bir şeymiş.. Bunu öğrendim,
Karmaşık bir hayat içinde, hep birilerini inandırmaya çalıştım. Her ne yaptıysam, geri döndü bana. Ne tam inanabildim ne de uzak kaldım bundan. Sakladım yüreğimi, o büyük heyecanı yıktılar, yine de sesimi etmedim. Kendimden başka herkese koştum, herkesi teselli ettim biri dönüp de içimin acısını sormadı bana. Sen nasılsın? Dayanabiliyor musun bunlara ? Demedi, benim ise önceliğim her zaman onlardı...
Herşeye yetişmeye çalışmanın yorgunluğu var üstümde sanki hayatım sürekli birşeyleri halletmek, birilerine yetişmek, herkesin yanında olmaktan ibaretmiş gibi çoğu günümü o şekilde akşam ediyorum. Sabah uyandığımda aslında beklenecek olanın, uzun bir hayat olmadığını biliyorum. Kestirip de atamıyorsun.
Kabullenmek buymuş ve bunu öğreniyorsun. İki yol ayrımı ile başlayan, çıkmaz yol. Kendime acıyorum. Bir zamanlar var olmaya inanırdım. Şimdi düşünemiyorum bile... kendi karmaşık düşüncelerimin içinde kavrulan bir bedeni görüyorum sadece...
“İçimden beynimi dağıtmak, göğsümü parçalamak geliyor. İnsanların birbirleri için ne kadar az anlamı var! Ah, benim yüreğimde sevgi, sevinç, sıcaklık yoksa onu bir başkası bana asla veremiyor. Bu kesinlikle böyle. Ayrıca yüreğim ne kadar zevk ve mutluluk ile dolsa da, birisi karşımda ilgisiz ve cansız dururken ben de onu zerre kadar mutlu edemiyorum.„
