Bir akşam vakti'
Yalnızlığın ezgisi içinde, bırakmışım her şeyi ve bir çok şeyin de peşinden gitmiyorum artık... Bir akşam vakti oturdum. Gökyüzü öyle kızıla bürünmüştü ki anlatamadığım çok şeyi söylüyor gibiydi. Usulca yanaklarımdan süzüldü yaşlar.. Kimselere dönüpte söyleyemedim. Bazen belirsizlik içinde yok olduğumu düşünüyorum ama ruhumun acısından öteye geçemiyorum. Yok olmak böyle bir şeymiş.. Bunu öğrendim,
Karmaşık bir hayat içinde, hep birilerini inandırmaya çalıştım. Her ne yaptıysam, geri döndü bana. Ne tam inanabildim ne de uzak kaldım bundan. Sakladım yüreğimi, o büyük heyecanı yıktılar, yine de sesimi etmedim. Kendimden başka herkese koştum, herkesi teselli ettim biri dönüp de içimin acısını sormadı bana. Sen nasılsın? Dayanabiliyor musun bunlara ? Demedi, benim ise önceliğim her zaman onlardı...
Herşeye yetişmeye çalışmanın yorgunluğu var üstümde sanki hayatım sürekli birşeyleri halletmek, birilerine yetişmek, herkesin yanında olmaktan ibaretmiş gibi çoğu günümü o şekilde akşam ediyorum. Sabah uyandığımda aslında beklenecek olanın, uzun bir hayat olmadığını biliyorum. Kestirip de atamıyorsun.
Kabullenmek buymuş ve bunu öğreniyorsun. İki yol ayrımı ile başlayan, çıkmaz yol. Kendime acıyorum. Bir zamanlar var olmaya inanırdım. Şimdi düşünemiyorum bile... kendi karmaşık düşüncelerimin içinde kavrulan bir bedeni görüyorum sadece...
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.