“ İnsanlar nefret etmeyi öğrenmeli ve nefret etmeyi öğrenebilirlerse onlara sevmeyi de öğretebilirsiniz.” ( Nelson Mandela)
“ Sizin gibi düşünmüyor diye, birinin fikirlerini değiştirmeye çalışmaktan daha bencilce bir şey olamayacağını anlatıyorum onlara. Bir şeyin sırf farklı olması, ona saygısızlık etmenin gerekçesi olamaz.”
“ Ruth Jefferson bulunduğu noktaya gelmek için çok çalıştı. Bir siyah olarak.
Muazzam şeyler yapmasına izin verilmeyen bir toplumda küçük şeyleri muazzam şekilde yaptı.
Yirmi yıldır kusursuz bir hemşire olarak doğumlara giriyor, annelere ve bebeklere yardım ediyor.
Bugün karşısında beyazların üstünlüğüne inanan ve bebeklerine ancak kendilerinden birinin dokunmasına izin verecek Bauer ailesi var.
Bebeğe dokunmamalı, kabul, ama yanlış giden bir şeyler olduğu ortada.
Ruth yıllarca öğrendiği her şeyi, ettiği yemini bir kenara bırakıp seyirci mi kalmalı, yoksa her şeyi göze alıp bu hasta bebeği hayata döndürmeye mi çalışmalı?
Peki ya bu çabası kendi sonunun başlangıcı demekse.”
Yazarın kitaplarını okumayı çok seviyorum. Her kitabı farklı mesajlar içerirken biz okurları epey bir süre düşünmeye sevk ediyor. Irkçı bir aile ve yeni doğmuş bebekleri. Ruth siyahi bir hemşire olduğu için bebeğe dokunması 
Jodi Picoult yasaklanıyor. Öyle bir an geliyor ki dokunmak ve dokunmamak arasında ince bir çizgide karar vermesi gerekiyor. Hisleri ve annelik iç güdüsü ile bebeği hayata döndürebilme adına gerekenleri yaparken hayatının sonunu hazırladığını öğrenince şok oluyor. Peki ya bizler siyahi bir hemşire olsak ve beyaz bir bebeğin hayatı söz konusu olsa dokunmamız yasak olduğu halde nasıl davranırız? Cevabımız kesinlikle evet dokunuruz olur. Dil, din, ırk bu kadar önemli mi insan gibi yaşayamadıktan sonra:((
·
106 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.