Hiç
Issız bir kalabalığın sessiz hıçkırıkları ürkütüyor karanlığı. Bilinmezlik, en açık haliyle haykırıyor varlığını. Ruh, dehşete düşüren bir sakinliğin deliliğini yaşıyor. Gönül, sevgiden nefretini dile getiriyor.
Bakacak yönü yok aynaların. Yüzleşecek gözler bulunamıyor artık. Geçmiş birtürlü barışmıyor benle. Gelecek yüzüme bile bakmıyor. Bugün ise yokmuşum gibi davranıyor. En ağırıda bu oluyor.
Nereye kaçsam kendime rastlıyorum. En yakın uzaklarda buluyorum sırlarımı. Özlemi, nefretimle besliyorum. Sevgimi acıyla… Karanlık yönlerime rastlıyorum kaybolduğum tenha sokaklarımda. Aynada göremiyorum kendimi. Başkası oluyor her seferinde konuştuğum. Göz göze geldiğim bensiz oluyor belki de.
furkancan
·
176 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.