Yalnız sporu bir bağımlılık, bir fetiş haline getirmemek de gerekiyor. "En iyisi değilsen hiçbir şeysin," bakış açısı günümüzde çok yerleşik... Buna nasıl bakıyorsunuz?
Sporcu olsun, dansçı olsun, balet ya da balerin olsun, doğuştan üstün yetenekli olarak dünyaya gelmiş ve sonrasında eğitilmiş, bütün hayatı böyle bir sistem içinde gelişmiş kişilerin bir değer olarak, bir ideal olarak sunulması beni de rahatsız ediyor. Bunu bir tür faşizm olarak görüyorum. Bununla da kalmıyor; dâhi bir matematikçinin de benzer şekilde hedef gösterilmesini, sıradan insanın başarısının onunla mukayese edilmesini de tasvip etmiyorum. Bahsettiğimiz dehalar yaradılıştan zaten öyle. Oysa herhangi bir sporun, herhangi bir eğitim sürecinin amacı bu dehaları yaratmak olmamalı. Eğitimin amacı insanın olabileceğinin en iyisi olmasına olanak sağlamak ve yol göstermek olmalıdır. Sağlıklı ve dürüst kıyaslama ancak ve ancak kişinin önceki hâliyle şimdiki durumu arasında yapılabilir. Bu yapılırken kişi bazı alanlarda diğerlerinden daha üst düzeylerde başarılar gösterebilir, bu alanlar onun doğuştan yetenekli olduğu alanlardır. Bazılarında ise daha yavaş bir gelişim gösterir. Yetenekli olduğu ya da olmadığı alanlarda kişi diğerleriyle değil, kendiyle kıyaslanarak gelişimi belirlenmelidir. Hele de, "En iyisi değilsen hiçbir şeysin," mesajının ebeveynden çocuğa yönelmesi durumu oldukça sakıncalıdır. Bu tür anne babalar çocuklarını kendi özdeğerlerinin ifade aracı olarak gördüklerinden çocuğun sınıfının "en başarılı" öğrencisi olmasını ya da sporda "en iyi" dereceleri yapmasını beklerler. Çocuk en iyisi değilse "hiçbir şey" olur. Çocuğunu kendi uzantısı gibi gören özdeğeri düşük ebeveyn, çocuğun, kendisinin elde edemediği şeylere sahip olması gerektiğini düşünür. Bütün bu aile ortamları ve bu türde bir bakış açısı sağlıklı gelişim ortamı olmadığından, söz konusu ortamlarda sağlıklı bireylerin gelişmesi güçleşir.
Sayfa 189 - Kronik KitapKitabı okudu
··
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.