İlk belirtisini göstermeye başlamıştı. Yolda yürüdüğü sırada kafa arkasından, omur iliğine ince, bıçak gibi bir ağrı hissetti. Sanırım, dedi. Bu ilk işareti ölümün. Sonra yürümeye devam etti. O ana dek yemin etmişti. Ne narkos, ne ameliyat masalarının nevrotik ağırlığı, ne de bir kez daha eğilmek ölüm karşısında. Yürümeye devam ederken düşünüyordu sadece çocuklarını ve kitaplarını...
Ve son bir ışık olarak uzanacaktı karşısında cennet çayırları. O uzakta olan sevgiliye el ederek gidecekti. "Merhaba, ey sevgilim, ben geldim..."