Şule Gürbüz'ü ilk defa Kıyamet Emeklisi ile tanıdım. Büyük umutlarla alıp okumaya başlamıştım. Hatta ilk sayfalardan da akıcı olabileceğini düşünmüştüm.
Sayfalar ilerledikçe bu fikrim değişti. Yazarın olay örgüsünden kolayca kopup başka kişilere ve hayatlara geçişi, hikayeyi geri toplamak adına akıcılığı yavaşlatan bir etmendi. Örneğin uzun süre adını görmeyeceğimiz Nuhu karakterinin hayatından kesitleri okumaktansa Aziz'in babasının neden susma orucu tuttuğuna dair yahut ailesine dair daha fazla bilgi okumak isterdim.
Keza derinlemesine durum tespitleri, yer yer monologların uzunluğu, felsefi sorgulamaların ve anadolu kültür motiflerinin metne yedirme girişimini zoraki buldum. Belki de yazar anadolunun samimiyetini bektaşilik kültürü ile süsleyerek içleri sıcacık etmek istemiş olacak. Esasen bir miktar etti de.
Lakin burada da bektaşilik farklı lanse edilmiş. Tasavvuf kültüründe şeyh, keşf ve keramet sahibidir. Kitapta şeyhin keşfi açık, kerametini Aziz'e ve müridlerine gösteriyor ancak metax içki sahnesinde kendine güvenmeyen, Aziz'in içki konusunda ne düşündüğü hakkında meraklanan bir şeyh görüyoruz.
Bunun dışında değinme ihtiyacı hissettiğim bir durumdur ki tekke evliyaullaha müridana emanet, Allah zikrinin yapıldığı bir mekandır. Çoğu divanda geçen içki ve sarhoşluk metaforları ilahi aşk ile ilişkilendirilir ki bu da tasavvuf büyükleri tarafından kınanmıştır. şeyh içki içmez. İçki içiyorsa şeyh değildir. Bu konulara yabancı insanların tasavvuf yoluyla alakalı olarak yanlış fikirler edinmeleri de olasıdır.
Sonuç olarak romandaki tüm temaları kendi özellerinde düşündüğümüzde yazar iyi seçimlerde bulunmuş ve ciddi bir emek ortaya koymuş. fakat kalem noktasındaki iddiası kelimeleri de fikirleri de yorgun düşürmüş.
Bu ve bunun gibi birçok sebepten dolayı üzülerek yarım bırakıyorum.
