ilk sayfalarda bir sürü büyük/küçük çocuğun el ele verip bir başlarına oldukları adada yaşamlarını nasıl evirip çevireceklerini okuyacagız gibi hissettiriyordu. ralph ve domuzcuk, bu iki cocuk oldukca mantıklı kararlar alıp diger cocukları iyi bir sekilde yönetiyordu. ilk baslardaki düzen oldukca güzeldi, hatta kücük cocukların böylesine bir seyin altından kalkısına sasırmıstım. fakat zamanla olusan o ufak sürtüsmeler ve cıkan kıvılcımlar gidisatı öyle bir degistirdi ki. ilk kırılma yüzü lekeli olan o cocugun ölümüydü bence. ilk orada hissetmistim, bu kücücük cocukların ne denli korkutucu canavarlara dönüsebilecegini. simon ile sineklerin tanrısı (cubuga saplanmıs disi domuz bası) arasında gecen o satırlar cok etkileyici geldi bana.
yüzü lekeli cocuk, simon ve domuzcuk'un ölümü de. son kısımlarda ralph'ın hissettigi korku ve cocukların vahsiligi özellikle soluksuz okumama sebep oldu. sonu bana oldukca güzel geldi. tahmin edemedigim bir sekilde bitmesi... ki ralph'ın onlardan kacıs kısmıyla o son aklımdan silinmisti coktan, onun ölümüne kendimi hazırlamıstım. psikolojik, toplumsal ayrıntıları da ekleyince oldukca sevdigim bir kitap oldu.
