başında uzanan ince metal askıya asıyorum, “seni bütün kötülüklerden koruyacak” diyorum. mavi gözler hüzünlü bir tebessümle yüzüme dikiliyor. “biraz geç kalmadın mı anne?”
"ben senin bedduan mıyım anne?"
"en büyük felaketler en sonsuz sevgileri öğretiyor insana ve daha öğrenecek ne çok şeyimiz olduğunu."
hayatın vurduğu yumruk karşısında kimin ne kadar ayakta kalacağı hiç bilinmez. ben hâlâ yediğim yumruğun yıldızlarını saymaktayım.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.