Dağıtılan el ilanlarını alıp almamakta tereddüt eden acemiler, omzuna çarpıp özür dileyen adama nasıl tavır takınacağını bilmeyen vasıflı işsizler, meteorolog ciddiyetiyle durup durup havaya bakan gelecekten endişeli stajyerler, dikkat süresi iki saniyeyi aşmaksızın sürekli sağa sola umursamaz, kayıtsız gözlerle bakan, besbelli halinden memnun biri olacak, haliyle bir daha oraya adım atmayacaklar da misafir sanatçı olarak beklemekteydi gideceği güzel yerleri; geçen her arabaya kendini telli duvaklı bindirip yollayarak trafiğin akışına göre eksilmekteki kısmetli güzel, kıçının arasına kaçan donunu kamuoyuna belli etmeden çekip düzelten semt sakini, delik cebinden daldırdığı eliyle vites değiştirirken ağırbaşlı efendi oluveren takım elbiseli, tükürdüğü balgamı ayakkabısıyla ezip dağıtan prensipli dava adamı, oradan geçmeyenlere gülücük saçan müzmin bekar, hiçbirini görmeksizin aralarında halk kahramanı gibi yürüken onlara acıyarak bakan, onlar adına hesap sorduktan sonra alkışlarıyla lürsüye çıkıp hepsini dümdüz edene kadar bağıra çağıra nutuk atan son ütücü… herkesin mesleği yüzündeydi, kafalarındaki altın pranga, kurtaramamışlardı kendilerini.
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.