Yolun kendisi kadar belirgin bir şey vardır,o da yerlerinde oturanların aptalca aldırışsızlığı değil,Nietzsche'nin her zaman kendi sorunu addettiği merhamettir. ("Çocukluğumdan beri acımak en büyük zaafım lafını teyit edip durdum," ). insanların kendilerinden yoksun oldukları için ayinler ya da eğlencelerIe oyalanmalarına,hüzünlü suretlere bürünmelerine,benzerleri tarafından onaylanma ihtiyaçlarına duyulan merhamettir bu. Halbuki yukarılardan, bağımsız bir bakış açısıyla bakıldığında insanı neyin hasta ettiği anlaşılır :yerleşik ahlakın zehri.
Sayfa 29Kitabı okuyor
·
153 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.