Hangimiz tanrı gibi gördüğümüz ana-babamızdan dayak yemedik ki? Hangimiz azar işitip aşağılanmadan büyüdük? Hangimiz "sevgi" adına, "iyiliğimiz için" maruz kaldığımız bu şiddete anlam vermekte zorlanmadık? Hangimiz onların karşısındaki o çaresizliğin, o aczin utancını yaşamadık?