Merhabalar, bugün aslında uzun zaman önce okuduğum fakat verdiğim ara yüzünden incelemesini yazamadığım bir kitap hakkında konuşacağım. Öncelikle kitabı çok beğendim. Virgülüne, noktasına kadar anlamlı bulduğum ve altını çizmek istediğim anlamlı cümlelerle dolu. Kelimeler öyle parıltılı kullanılmış ki her bir sayfada o parıltılar yüreğime serpildi. Başta da dediğim gibi nokta bile benim için bir anlam kazandı ve aslında bu cümlelerden pek çok anlam çıkardım.İzninizle altını çizmiş olduğum cümleleri paylaşmak ve bu anlam çıkardığım cümleler hakkında yorum yapmak istiyorum. ''Aydınlık, uyandığında gördüğün şeydir. Onu kaybetme,'' Bu cümle benim çoğu yazımda bahsettiğim gökkuşağı olayına bence çok benziyor. Her nasıl ki sağanak güneşli bir yağmurdan sonra gökkuşağı açıyorsa, her gözümüzü açtığımızda gördüğümüz bir aydınlık vardır. Şunu da unutmayalım ki eğer sabredersek o karanlık gözümüzü kırptığımızda gördüğümüz karanlıktan daha kısa sürecektir. ''Güneşe bakan tarafta kar erimiş olsa da gölgede kalan tarafı hala güneşe direniyordu.'' Bu cümle bana pes etmeme konusunda bir rehber niteliğinde. Aslında biraz kurcalarsak her pes ettiğimiz bir konunun içimizde hala bir kırıntısı olduğunu görebiliriz. Bu buz gibi günlerde hepimiz yönümüzü güneşe döneriz fakat her zaman zıtta kalan bir yerimiz vardır. Bu cümleyi biraz açıklamam gerekirse herhangi bir konuda umudumuz tükendiğinde yönümüzü pes etmeye dönüyoruz, fakat unutmayalım ki her ne zaman güneş bizi fazla yakarsa bize soğukluk verecek bir tarafımız vardır :) ''Gemiden bir umut düştü, sonra bir sandala dönüştü.'' ''Demek ki bir acının ilacı başka bir acıdır,'' ''Oysa sevginin, yüksek sarp dağlara çıkıp eşsiz doğayı bir nefeste içe çekmek olduğunu veya yüze vurup kucakta toplanan rüzgar olduğunu sanırdım.'' ''Sevginin gözün gördüğü en son yerde, toprağın gökyüzüyle birleştiği ufuk çizgisinde saklı olduğunu nereden bilebilirdim?'' Son olarak her bu kitabı okuyanların ruhuna kattığınız ışıltıdan dolayı size çok teşekkür ederim.