Vecdi Enişte gelince dedemlerin iç avluya getirdiler tabutu. Herkes sus pus. "Baktınız mı?" dedi dedem, “ne var tabutun içinde?" Hepsi kafa salladı almaya gidenlerin. Dedem "Bismillahirrahmanirrahim” deyip araladı tabutu. “Ölü gibi” dedi dedem, "inşallah öyledir." Herkes cümleten “İnşallah” dedi. Refiye Teyzem tabutu açıp kapattı. Fakat tabut da tabuttu hani. Maun, vernikli, cayır cayır yanıyor. Kulplar falan birinci sınıf. Biz daha bu zamana kadar böyle kulp görmemişiz. Herkesin gözü ister istemez tabutta kaldı. "Bizim tarla parasıyla kendine tabut yaptırmış” dedi anneannem. Vecdi'ye sövenler alayı, hep bir ağızdan yeniden başladı. Dedem, "Ölünün arkasından konuşulmaz, günahtır" dese de "arkasından konuşmuyoruz, yüzüne söylüyoruz baba" deyip devam ettiler kaymaya. Kızkurularının en kederlisi Vesile Teyzem, "Yalnız tabut da tabut ha, insanın Vecdi Enişte'yi çıkarıp kendi yatası geliyor” dedi. Tövbe de'ler, ağzından yel alsınlar havada uçuştu bir süre. İçimizdeki en aklıselim insan olan annem, "İyi de dedi, defin işleri var. İmamı çağırmak lazım. Sala verdirelim. Biraz da ağlamaklı gözükün canım. Bu ne el âleme karşı. Millet bilmez bu Vecdi'den ne çektiğimizi, cenazeleri var ama bir zil takıp oynamadıkları kaldı, derler. Hadi Refiye, hadi bacım, ağlayın siz biraz” diye zorlu görevi attı Refiye Teyzemle çocuklarına. Başta zorlansa da, çektiklerini anlatmaya başladı, Almanya'da olanları falan. Baktık iyi gidiyor, biz de gaza getirdik. İyice coştu. "Bunun yüzünden gün yüzü görmedim, evlenemedim, kurudum kaldım baba evinde" diye Vesile Teyzem de topa girdi. Baktık, sanki ölen bunun kocası, tabutun önünde ağlıyor. Anneannem tarlaya ağladı, dedem hapse girdiğine, Sedat'la Vecihe babasızlığına; ben bile tutamadım kendimi. Zaten sevgilimden yeni ayrılmışım, acım taze, Vecdi bahanem oldu.
Sayfa 52Kitabı okudu
·
86 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.