Bir yerde şöyle bir şey okudum: Üşüyüp ısınmak da bir nimettir. “Soğuk” insanın içinde olmasın... Soğuk insanın içine işlediyse, hiç kimse, hiç bir şey kâr etmiyor o saatten sonra. O soğuğu bir kere hisseden, bir daha ısınır mı bilmiyorum. Açıkçası bir şeyi merak edecek olsaydım o kesinlikle bu olurdu. Kırılan bir kalp bir daha sever mi gerçekten? İnanır mı? Güvenir mi? Bunları merak ederdim. Belki. Şu an etmiyorum. Gerçekten etmiyorum. Çünkü ben bir çok insanın aksine gerçekten zamanın her şeye ilaç olduğuna inanıyorum. Laf olsun diye değil. Benim merakım bile yenildi zamana. İnandığım ne varsa zamanın eleğinden geçti. Merak etmemeyi öğrendim ya, hayatta her şeyi öğrenirim dedim. Bu kitabı okurken aklımdan neler geçti neler. Ey gidi günler dedim. Neler geçti be. Kitapta sürekli fiziksel bir engel anlatılıyordu, bense ruhsal engellerimi hatırlıyordum. Allah korusun fiziksel durumlar çok çok zor evet ama herkesin bilmesi gereken bir şey varsa o da ruhsal olarak engellenmenin insanı fiziken de felç ettiği. Ben ne yaşamışım be dedim. Bazı şeyleri yaşadığını hatırlamak bile...O görünmez duvarlara kafamı vura vura felç etmişim beynimi. Çok zor anladım. Çok zorlandım. Ama zaman derman oldu bana. İnanan herkese olur, inanıyorum. Bazıları bunu, kendi başının çaresine bakmaya mecbur olanlar kuyruğu dik tutar şeklinde yorumlayabilir. Asla kuyruğu dik tutmak gibi bir derdim olmadı. Yaşamam gerekeni yaşamayı bilirim. Birilerine ağlamıyor oluşum hiç zaafım, acım olmadı demek değil. Yani evet. Her ne kadar her zaman engelli adayı olduğumu bilsem de tekerlekli sandalyeye oturmadım buradaki gibi, elhamdülillah, rabbim öyle imtihan etmesin. Yalnız elim ayağım tutarken kendimi sindirdiğim çoktur. Beklentimin çok üzerinde bir kitaptı. Seren'in Serencam'ını bir ömür merak edeceğim...

Alocu Tilki'nin SerencamıEmrah Polat · İletişim Yayıncılık · 201542 okunma

·

78 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.