Bu kitaba inceleme yazılmaz lakin birkaç naçizane cümle etmeden geçemem, zira benim en sevdiğim romandır Çalıkuşu. Arada bir özler, "benim yine Çalıkuşu'm geldi" der başı sonu fark etmeksizin okurum. Bu okumaları Feride'nin fondanları gibi tadını çıkara çıkara, hüzünse hüzün, kahkahaysa kahkaha, her bir cümlesinin lezzetini damağımda hissederek yaparım. Çünkü Çalıkuşu'nda her karakter, her cümle, her manzara, hem çok tanıdık hem çok uzak; gerçek Anadoludur. Öğretmen olup karış karış Anadolu'yu gezme hayalleri kurdurur. Feride'nin o eşi olmayan çocuk ruhu içinizde bir yere öyle dokunur ki tutup sımsıkı sarılmak, onun yaptığı gibi yüzünün her yanına buseler kondurmak isteğiyle dolar içiniz. Kâmran'a söylenecek çok söz var ama Reşat Nuri onu da Hayrullah Bey ağzından payladıkça insan nasıl rahatlar. Öyle bir roman ki eksik kalmış tek bir kısmı yok. Hikaye büsbütün acı olmasına rağmen son sayfalarında gözlerinizden yaşlar getiriyor. Çalıkuşu gibi, hüznünü kahkahalara saklıyor. Hâsılı, Çalıkuşu'nun verdiği lezzeti hiçbir kitap veremez, öyle ki dünya klasiklerinin bütün o meşhur karakterleri Feride'den sonra çiğ kalıyor. Bu topraklarda doğup büyüdüğümüz, böyle bir hazineye sahip olduğumuz için ne kadar şükretsek az. "Eski zaman masallarının Leyla'yı aramak için sahralara düşen Mecnun'unu, ara sıra, tatlı bir rikkatle hatırlardım. Bugünden sonra onu bıraktım. Yeni zamanların mezarlıklarla dolu, karanlık köylerinde bir imkânsız aşk rüyası arayan bu berrak elâ gözlü, ipek renkli masum, kibar, küçük "Leyla"sını sık sık hatırlamaya başladım." "Söyle bana Feride, bu kadar derin bir vefayı, bu kadar ince bir ruhu, bu küçük Çalıkuşu göğsünün neresine saklamıştın?.."

ÇalıkuşuReşat Nuri Güntekin · İnkılâp Kitabevi · 2019101,6bin okunma

·

68 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.