Kendi başlığı yeterince manidar: Tragedya'nın Birinci Bölümü
Araştırdım, ah, ateşli çabalarla
Felsefe, hukuk ve tıp bilimini
Bir de, ne yazık ki, ilahiyatı!
Şimdi de duruyorum burada, bir ahmak gibi,
Hiç de akıllanmış değilim.
Yüksek unvanım, doktoram bile var.
Ve on yıldan beri öğrencilerimin burunlarını
Kah o yöne kah bu yöne çekiştiriyorum
Bir şey bilemeyeceğimizi, sonuçta anlamak için!
Buna dayanamıyor artık yüreğim.
Belki daha akıllıyım bütün o züppelerden,
Doktor, uzman, yazar ve papazlardan;
Belki ne kuşku duyuyorum ne de kaygı,
Korkmuyorum cehennemden ve şeytandan
Ama bütün şevkim de kırıldı.
Bir şeyler bildiğime kandıramıyorum kendimi,
İnanamıyorum bir şeyler öğretebildiğime,
İnsanların düşüncelerini değiştirip,
Onlara doğru yolu gösterebileceğime.
Üstelik ne malım mülküm, ne param var,
Ne de dünyada bir itibar ve gösterişim;
Bir köpek bile yaşamak istemez böyle!
Dolayısıyla kendimi büyüye verdim şimdi,
Ruhun gücü ve belagatı,
Bana bazı sırlar açıklasın diye.
Bilmediklerimi ter dökerek,
Öğretmeye devam etmek istemiyorum.
Dünyayı özünde bir arada tutanın,
Ne olduğunu bilmek istiyorum;
Onu devindiren gücü görmeliyim,
Ve tohumun kendisini.
Bıktım artık,
Sözcüklerin arasında aranıp durmaktan.
Ey dolgun ay ışığı,
Nice gece yarıları seni yazı masamda karşıladım.
Bir zamanlar, hüzünlü arkadaşım,
Kitapların, kağıtların arasında doğuverirdin.
Kederime keşke bu gece de tanık olsan!
Ah! Dağların tepelerinde,
Senin sevgili ışığında dolaşıp,
Hayaletlerle mağaraların çevresinde uçsam,
Senin solgun ışığına bıraksam kendimi,
Ve bütün bu bilgi bulutundan sıyrılıp,
Çiylerinde yıkanarak sağlığa kavuşsam!
Öteki Yayınevi - 1999 - Faust, Faust
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.