‘Aynı evde yaşayan insanlar birbirlerinin yüzüne gerçek anlamda bakmıyorlar. Merak edecek, öğrenecek bir şey kalmadığı için o yüzler kendini tekrarlayan sıkıcı suretler halini alıyor zamanla. Bize gerçek anlamda bakanlarsa ne yazık ki yabancılar. Bakmasını hiç istemediklerimiz.’
.
Genç bir gazeteciye araştırması için ‘Kaybolanlar’ yazı dizisinden bir hikaye verilir. İki kadının kaybolmasıdır temelde hikaye. Ama gazeteci olan ana karakterimiz bu haberini araştırdıkça başka şeyleri de keşfeder. Görünenin göründüğünden çok daha farklı olması gibi.
Mutlu ailelerin aslında mutsuzluktan da kuruyabileceği gibi.
.
Cahide Birgül’ün okuduğum dördüncü eseriydi Eflatun Koza. Ondan bana açılan dördüncü yara da olabilir bu.
.
Ona kızgınım. İçimdeki hayranlık sebebiyle belki de. Ya da geç gördüğümden onu. Aslında kendime kızgın olmam gerekirken Birgül’ü suçlamam da sevgiden. Her yazara yazdıklarından ötürü duyacağımız muhtemel sevgi, benim için Birgül söz konusu olduğunda yazmadıklarına duyuluyor. Birgül’ü okuduğumda 2000lerin başına gidiyorum, çocukluğumu yaşadığım yılları 20li yaşlarımın devriymiş gibi duyumsuyorum. Okudukça karakterlerin rüyaları gibi rüyalar görüyorum, anlaşılamadığımdan gem vurup aksine biraz daha içime kapanıyorum.
Birgül’e kızgınım. Bana, kendime itiraf edemediklerimi, gölgede kaldığımı kulağıma fısıldadığı için.
Ama onu çok seviyorum.
.
Keşke okuyacağım birkaç eseri daha olsaydı geride..
