219 sayfadan oluşan roman, Devrim Alkış'ın kalemini tanıma romanı oldu benim için. Bu bağlamda hemen birkaç şey yazayım üslubuna dair: Devrim Alkış'ın kelime dağarcığı oldukça geniş. Çeşitli kelimeleri bu şekilde metne yedirip okurun dikkatine sunması takdire şayan ancak bir iki cümlede -romanda geçen elbette- ne dendiğini, ne denmek istendiğini anlamakta zorlandım, anlamı bulmak için mantık yürütmek zorunda kaldım. Sanırım o cümleler gözden kaçmış yayına hazırlık aşamasında. Roman ne anlatıyor peki? Hem bu yazının hem kitabın başlığından anlaşılacağı üzere "geçmiş"i anlatıyor. Beş arkadaşın ortak geçmişlerinde yatan bir sır, anılarla yuvarlanarak bu "geçmiş"te önemli yer tutuyor. Nedir bu sır, diye mi soruyorsunuz? Elbette okumadan öğrenemezsiniz. Nostalji esansı, kurguyu biraz sekteye uğrattığını söylemem lazım. Olay, geçmişte saklı kabul ama geçmişten bahsederken nostalji fırtınasına yakalanıyorsunuz. Bu bir yerde hoşuma gitti, maziyi yad ettim (Anneannemi, babaannemi, dedemleri andım.) ancak bir yerde kurguyu sekteye uğrattı, tabii benim fikrimce. Uzun bir roman olsaydı sorun olmazdı bu nostalji fırtınası. Orhan Pamuk da nostaljiyi anlatmayı sever ama romanları uzun olduğu için romanda kurguyu gölgede bırakmıyor bu durum. İyi okumalar dilerim.

Sene 84Devrim E. Alkış · Everest Yayınları · 043 okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.