Derken bitiverdi şiirli saatler. Vakit su misali aktı. Ayrılık vakti geldi çattı. Etraf, şiirdeki gibi ne kalabalık ne de ıssızdı. Sis de kalkmıştı ortadan artık. Sanki canlıydı sis bulutları. Sanki onların da yüreği vardı. Sanki gökyüzü takip ediyordu onları. Şiirler okundukça sis, yerini açık ve güneşli bir havaya bırakmıştı. Şairlerin yürekleri de aynı durumdaydı. Paylaştıkça mısraları gönülleri daha da açılmıştı.
Şair, tek tek uğurladı dostlarını. Sarıldı onlara. Selam gönderdi memleketlerine. Selam gönderdi sevgiye, umuda ve şiire. "Eyvallah" diyerek aldılar onlar da selamları, koydular yüreklerine, varınca geri çıkarıp vermek üzere. Her bir şair dostu geldikleri gibi ayrı peronlardan bindiler yıllanmış trenlerin yıllanmış vagonlarına. Çıktılar memleket yoluna.
Şair dostları artık vagonlarında, çekilmişler bir kompartimana, alınları cama yaslanmış, ifadeleri ağlamaklı... Dönüyor memleketine şair dostu. Ama biliyor, Allah ömür verirse yine gelecek. Dostunu hiç terk etmeyecek. Tabi şiiri de...
Tren ayrılırken vuslatın başkentinden şair dostunun oturduğu kompartımandaki diğer yolcular bir cümle duydular birden:
"Ne gündü böyle!"
Sayfa 100Kitabı okudu
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.