Tarkovski'ye Diriliş Ertuğrul çektirmek ya da boşa akıtılan edebiyatAykut Ertuğrul'u pozitif bir beklentiyle okumaya başladım. Ancak işler beklediğim gibi gitmedi. Kitabın ilk yarısı karışık, sıkıntılı bir rüya gibi, kimin kim olduğunun, neyin neden olduğunun ve hatta ne olduğunun bile anlaşılamadığı öykülerden oluşmuş.
Dil nostaljik öykünmelerle öyle tıka basa yüklenmiş ki artık bir şey taşıyacak takati kalmamış. Geçmiş zaman tınılarıyla süslenmiş kitap, atmosfere yaslanmış bir tür başarısız ruh çağırma seansını andırıyor. Bu estetik ve teknik karambolün nedeni ne olabilir diye düşündüm biraz.
Muhtemelen içerik fukaralığından kaynaklanıyor bu durum. Anlatacak bir şeyi olmayan ya da olanları anlatmaya niyeti olmayan yazar, her şeyi birden anlatma hırsıyla ve tekrarlı gevelemelerle top çevirirken, mütehayyel bir geleneksel dünyanın klişe kodlarına ve çağrışım döşeklerine sığınmış gibi.
İkinci kısma biraz daha ümitli başladım. Burada tasavvufi girdaplarda insanın merak duygusu ve sağlıklı zihin işleyişi boğulmuyor ancak bu kez de bilimkurgusal zıplayışlar insanı sersem ediyor. Ne oluyoruz, burası neresi derken 28 Şubat zulmüne kısaca değiniliyor ve nihayet, abartılı kahvaltı sofrasında keyif çatarken mültecilerin dertleriyle hemhal olma numarası yapan birkaç öyküyle bitiriyoruz kitabı.
Temelinde samimiyet sorunu olduğunu düşündüğüm, bir kısmı ideolojik klişeler ve taraf olma endişelerinden kaynaklanan, birazı da estetik özgünlük kurma mesuliyeti altında ezilmişliğin getirdiği çeşitli sebeplerden dolayı, Aykut Ertuğrul'un bu kitabı potansiyelinin çok altında kalmış bence. Yoksa yetkin bir yazar olduğu, doğudan batıya geniş bir edebi vizyona sahip olduğu aşikar.
Muhtemelen diğer kitapları daha iyidir. Ancak bu kitapta tecessüm eden bir yönelişi Türk edebiyatı açısından faydasız, hatta biraz da zararlı gördüğüm için, bu şekilde ifade etmek istedim düşüncelerimi.
