Yıllardır içimde bir mum alevi gibi titreyip duran bir mevzudur zamanı verimli kullanmak. Bazen canlanıyordu, bazen neredeyse sönüyordu. Konuyla ilgili kendimi bir türlü disipline sokamadım. Çok okudum, ailemi ihmal ettim... Az okudum kendimi ihmal ettigimi hissettim. Sadece okumak değil aslında mevzuu. Kendimi tanımak ve gerçekleştirmek mevzuunda ne kadar ihmalkar davrandığımı hala nedâmetle hissederim. Âh kendime nasıl yazık etmişim, bilinçli bir intihar, kişinin kendine suikastı... Ebu Gudde'nin Zamanın Kıymeti isimli eserinden sonra okumuş olmak iki kitap arasında mukayese yapma imkanı verdi bana. Aslında her iki kitabın konusu aynı diyebilirim ama uslupları ve konuyu ele alış şekilleri farklı. Birisi doğulu birisi batılı. Doğu abide şahsiyetler üzerinden değerlendirmiş zamanın nasıl kullanılması gerektiğini, büyüklerin zamanı nasıl değerlendirdiğini anlatmış. Batı ise psikolojiyi kullanmış konuyu ele alırken. İrade Terbiyesi'nde de örnekler mevcut elbette. Mesela Freud'un oğlunun babası hakkında anlattıkları nakledilmiş. Freud zamanı o kadar verimli kullanmış ki! Bu kitapta okumasam Freud'un nasıl kullandığı konusunda hiç akıl yürütmezdim kesinlikle. İrade Terbiyesi'nin son bölümünü hayranlıkla okudum. Özellikle "Duygusal Gündüz Düşleri" ifadesi beni çok etkiledi. Aklıma Halil Cibran'ın su öyküsü geldi: "Bir adam bir düş gördü ve uyandığında, düşünü yorumlaması için kahine danışmaya gitti. Kahin adama "Bana uyanıkken gördüğün düşlerle gel ki, anlamlarını sana söyleyebileyim. Ama uykuda gördüğün düşler ne benim bilgeliğime ne de senin hayal gücüne aittir," dedi. Kendimi tanımlamak Vakt-i Garîbe Âlem-i Muhâl terkibini seçerken mağlubu olduğum hisleri gözden geçirdim bir süre. Âh gündüz düşleri... Belki tabirine hiç ulaşamayacağımız gündüz düşleriyi hepimiz. Herkes kendi zamanının ayarlarında varlığını inşa ediyor. Hep bir düşten ibaret mi kalacağım ölene dek?

İrade TerbiyesiJules Payot · Spesifik Yayınları · 202028,7bin okunma

·

702 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.