Aşk, nefret ve acının şiir hali.
Kitabin bütününde hissedilen öylesine yazılmışlığın satır aralarında bir cümle vardır ki iyi ki okudum duygusunu duyumsatır..
Var olan, kaybolmuş tüm duyguları yaşatan, kelimelere döken kadın. Şiir kitabı olarak görünse de aslında bir mektup. Cezaevindeki Atilla'ya yazılmış bir mektup. Cezaevinde olmadan cezaevindeymişiz gibi yaşadığımız vurgusu, işkenceler, dışarda olmamızın sızısı, ölümleri uzaktan izlemenin beklemenin acısı.
Kitap bana göre darmadağın, birbirinden kopuk bir anlatımmış gibi hissettirse de altı çizili onlarca satır bıraktı bana. Zaten Umay böyle bir kadın değil mi ya çok severler ya hiç sevmezler. Araftayım bu konuda :)
