Peki,son günlerde yaşadıklarım sonucunda elime ne geçti?Mutluluk?Öz saygı?Güneşli çocukluk anıları ve iyi bir yetiştirilme tarzı?Hayır!Adaletin yerine geldiğini asla söyleyemem.Çünkü onlar otuz sekiz yıl boyunca acı çeker ve ben bir otuz sekiz yıl daha mutlu bir halde geçirirsem hak ancak yerini bulur.Fakat artık her ikisi için de çok geç.Mahvolmuş bir çocukluk asla tamir edilemez.Asla unutulmaz,asla değişmez ve asla geçmez.Kronik bir ağrı gibidir.Hans ve Ann-Kristin gibi mutlu çocukların diğer çocukların,daha az şanslı insanların hayatlarını parçalamasına izin verilen bu dünya nasıl bir yer böyle?
Sayfa 102Kitabı okudu
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.