Bir zamanlar çocukken, Tanrının İbrahim’i nasıl sınadığını, onun da bu sınava nasıl dayandığını,
imanını koruduğunu ve beklentisinin aksine nasıl ikinci kez bir oğula kavuştuğunu anlatan o güzel öyküyü duymuş bir adam vardı. Çocuk büyüdükçe aynı öyküyü daha da artan bir hayranlıkla okudu, çünkü çocuğun dindar yalınlığını kuran şeyleri hayat ayırmıştı. Yaşı büyüdükçe dönüp dolaşıp aklım o öyküye takıyordu, heyecanı gitgide artıyor ama öte yandan öykü gitgide daha az anlaşılır hale
geliyordu. Sonunda onu düşüne düşüne başka her şeyi unuttu; ruhunun tek bir dileği vardı, İbrahim’i gerçekten görmek; tek bir özlemi vardı, o olaya tanıklık etmiş olmak. Arzusu, Doğu’nun güzel diyarlarını görmek değildi ya da Vaat Edilmiş Topraklar’ın dünyevi ihtişamını, ya da Tanrının ilerlemiş yaşlarını kutsamış olduğu o dindar yaşlı çifti, ya da o saygıdeğer ihtiyar aile reisini, ya da Tanrının İbrahim’e bahşettiği İshak’ın dinamik gençliğini -aynı şey
Danimarka’daki çıplak bir fundalıkta da meydana gelmiş olabilirdi. Adam, o üç günlük yolculukta, kederli İbrahim önünde eşek
sırtında, İshak da yanında giderken onlara eşlik etmek için yanıp tutuşuyordu. Tek dileği, İbrahim’in gözlerini kaldırıp çok ötelerdeki Moriya Dağı’nı gördüğü, eşekleri arkada bırakıp İshak’la yalnız başına dağa tırmandığı o anda orada olmaktı; çünkü bu adamın zihnini meşgul eden şey, hayal gücünün ince işlenmiş dokuması değil, düşüncenin ürpertisiydi. Bu adam bir düşünür değildi, imanın ötesine geçmeye hiç ihtiyaç duymadı; onun için imanın
babası olarak hatırlanmak en büyük şerefti, kimse bilmese bile bu imana sahip olmak kıskanılacak birtalihti.
Bu adam bilgili bir tefsirci değildi, İbranice bilmezdi; eğer İbranice bilseydi, belki de
öyküyü ve İbrahim’i rahatlıkla anlardı.
***
“Ve Tanrı İbrahim’i sınayıp ona şöyle dedi, sevdiğin biricik oğlun İshak’ı yanına al ve
Moriyadiyarına git ve sana göstereceğim dağın üzerinde onu yakılan kurban olarak sun.”
Ayrıntı yay.Kitabı okudu
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.