Ana "Öncelikle gerekli olan kafayı silahlanlandırmak, el sonra gelir."
"Bu zamanda gece karanlığında mum neyse kitap da odur."
Bu kitabı okurken bolca alıntı yaptım.
Her sözü beni düşünmeye itti.
Anacığın lafları ta oradan, satırlardan, yüreğime dokundu, kalbimi kucakladı...
Gorki, bir erkek olarak, "Ana"yı nasıl oluşturabilmişti ?
Bir kadın ruhunu, ana ruhunu nasıl böylesine doğru ve anlaşılır şekilde aktarabilmişti, hayret ettim.
Düşünüyorum da hiç kolay bir iş değil bu yaptığı; bir erkek olarak, böyle bir "Ana" karakteri oluşturmak.
Okuduklarımdan çok farklı olan "Ana", bir devrim sırasında, çocuklarının yanında yer alan Pelageya'yı anlatıyor.
Hani herkese de nasip olmazmış bu; çocuğuyla aynı yolda, bir gerçek uğruna yürümek, onlardan biri olmak.
İnandığı bu doğru yolda, bir amaç uğruna ilerlemek, korkulan şeylerin gözünün önünde olması, oğullarının hapse atılması, hepsinin acımasızca dövülmesi...
Ne zordur bir ananın gözünde.
Ah Anacık, senin gibi güzel ve hassas bir yüreğin, böyle bir sonla bitmesi...
Hiç beklemiyordum doğrusu, senin gibi bir insan hiç hak etmedi bunu.
