Kadim Anadolu Uygarlığının Merhamet ve İnsan Sevgisi Üzerine
" Adım Züleyha. Boluluyum, fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan Teyze ve yaşlı kocası Derviş Amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu’ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu’ya yuva kurdum, evlendim. İmmihan Ana’ma davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey, dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan Ana’ya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu, zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40’ı çıkar çıkmaz Pütürge’ye geleceksin, tamam mı, dedi; söz dedim.
Bir gün aradı; benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak, dedi. Tamam, dedim.
Hamileliğim süresince yazdım, çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok, dedi. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolulu babam Ahmet ile Pütürgeli Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum...
Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan Ana, dedim. Kaybettik, dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman, dedim. 4 ay oldu, dedi. Ben aylardır kiminle yazıştım peki, dedim. Kızı "Anam dedi, Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür, hamileliğine, çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuşum gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin.
Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle “Ben geldim!” yazsın, yeter.
Ya Rabbim! Bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet…
Pütürge’nin kızı olmuş Züleyha Öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge…
Bu insanlar yürekte iz bırakır… Gönülde söz bırakır. Ardında köz bırakır...
İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar…
Bir ay önce kaleme alayım dedim. Züleyha Öğretmen evladına süt veriyor, belki üzülür zarar verir dedim. Boşluğuma geldi telefonunu kaydetmedim kayboldu.
Eğer bu satırları okur irtibata geçerse İmmihan Ana’nın mezarına ben de gideceğim...
Ana karnında bir bebeğe zarar gelmesin diye, hastalığını, acısını ve ölümünü bile gizleyip bağrına basan toprağımın tüm analarının ayaklarından öpüyorum...
Necdet Akboğa Gazeteci/Yazar
··
562 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Okurken öylesine duygulandım gözlerim buğulandı, işte Anadolu insanın o güzel erdemi nahifliği, bizi yönetenler aramıza dil din ırk vb bölücü insanlık dışı anlayışları yeter ki, empoze etmesinler,
Merhametin, Şefkâtin gönül güzelliğinin kısa bir özeti...
Herkes sadece insan olduğunu bilse yeterdi..Ama ırk, din, dil, mezhep diye ayrımlar koydular sanki çok düzenli oldu dünya...Bu duygu yüklü satırlar içindeki gönül dostları, iyilik timsallerinden de hiç yok değil umutsuz olmayalım...Dilerim daha da artsınlar.🌿
İyi insanlar iyi ki varlar ❤️
Bu nasıl bir vicdandır, çok etkilendim.
Bu yorum görüntülenemiyor
İyi yürekli insanlar iyi ki varlar💫🦋🌱
Insanlığın yüzü değsin yeter kii ..😌😌
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.