Priyedor bölgesinin Rizvanoviyi köyünden 16 yaşındaki Enisa anlatıyor: "Bombardımandan sonraki toplu katliamın hayatımda gördüğüm en büyük trajedi olduğunu düşünüyordum: Bir Sırp'ın benim için çok daha korkunç bir tehlike olduğundan haberim bile yoktu. Topçu birliklerinin bombardımanları sırasında sığındığımız kantinde kız kardeşim doğum yapmıştı. Dışarı çıkabildiğimizde ise boğazları kesilmiş bebecikler, yıkılmış cami ve sürgüne gönderilmek üzere bir araya toplatılmış erkekleri gördüm: İçlerinden en çok tanınanları seçiliyor ve diğerlerinin gözleri önünde kafalarına kurşun sıkılarak öldürülüyorlardı. Cesetleri ise yerden kaldırılmıyor, öylece sokak ortasında kalıyorlardı. Gerçek olan kaos, panik ve ölümdü. Bizim evimize dokunulmadı, 76 yaşındaki dedemiz bir Sırbı öldürmekle suçlandı ve gözlerimiz önünde öldürüldü. Aynı gün Sırp çetesinden bir grup, altın ve benzeri değerli eşyaları aramak üzere evimize geldi: İçlerinden biri beni bir odaya soktu ve soyunmamı emretti. Çok korkmuştum, dediğini yaptım, öleceğimi hissediyordum. Ona bakmamak için gözlerimi kapattım. Çok kuvvetli bir tokat yedim. Yere düştüm, o da üzerime çıktı ve "yaptı". Ağlıyor, deli gibi çırpınıyordum. Çok kan kaybediyordum, çünkü bakireydim. İşini bitirdiğinde, yaptıklarıma çok dikkat etmem gerektiğini, çünkü ailemin kaderinin bana bağlı olduğunu söyledi. İçeriye iki adamı daha çağırdı: Ben ağlamaya devam ediyordum, ama onlar da bana tecavüz ettiler. Çekip gittiklerinde, öylece kan içinde, yerde yatıyordum: Zaman kavramını yitirmeye başlamıştım. Geçmiş, bugün ve gelecek birbirlerine karışmışlardı. Yaşamla ölüm arasında bir yerlerdeydim, ya da hiçbir yerde değildim. Aklım beni yavaş yavaş terk ediyordu. Beni annem buldu, aslında beni böyle görmesi benim açımdan oldukça aşağılayıcı bir durumdu: Irzıma geçilmişti, harap bir haldeydim ve canım çok yanıyordu. Aslında annem ta başından beri olacakların farkındaydı. Birlikte ağladık, feryat ettik. Niçin bütün bunlar olmuştu? Niçin benim başıma gelmişti? Annem iyileşmem için bana çok yardım etti. Birgün ben de anne olmak isterim, ama nasıl? Benim için erkekler sadece acı ve vahşet demek. Yine de, bir erkek çocuğum olsun isterdim, ama aşkın çocuğu, nefretin değil."
Sayfa 61 - Real YayınlarıKitabı okudu
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.