hastalıktan, hastalanmaktan ne kadar nefret etsem de benim için dramatik bir tarafı olduğu aşikar. bir kere yatağa düşünce insan belki iyileşeceğinin umuduyla çaba gösterse de, bu durum bende geçerli değil. ölümden önceki anları çağrıştırıyor bana hastalık. ne kadar uzun uzadıya yaşadığımı, güzel anılarımı, mutluluklarımı, beklentilerimi, üzüntülerimi, pişmanlıklarımı.. hayatım film şeridi gibi geçiyor önümden bu anlarda. kırdığım insanlara pişman olduğumu dile getirmek, yanımda olanlara iyi ki yanımda olduklarını dile getirmek.. sessiz odunluğumdan, melankolik bir insana dönüyorum. kimseye hak ettiği şekilde davranmadım, kabaydım belki de ama huzurlu yalnızlığıma böyle ulaşabiliyordum. içten içe yıkıcılığımın ahlaki hesaplaşmasını yapıyorum. ancak böyle anlarda dile getirebiliyorum. ölüme en yakın olduğum an... birkaç güne iyileşiyorum sonra yeniden sessiz odunluğa devam.
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.