Sorgulamakla başlar her şey. Tıpkı Hesse'nin de bir yere ait olamayışının huzursuzluğunun yanıtını içsel olarak aradığı gibi. Bir karakter olmasın ki yazarının yansıması olmasın. Siddhertha da bu durumun en iyi örneklerindendir fikrimce. Ontolojik sorular rahatsız eder Siddhertha'yı. Aslında sorular değil; tatmin olamadığı cevaplardır onu rahatsız eden ve hem içsel hem de fiziksel bir yolculuk başlar Siddhertha için. Kasabadan ayrılma vakti gelmiştir artık. Samanaların arasına girer. Tüm sefilliği yaşar; sırf benliğinden çıkıp asıl beni bulmak için ama aradığı ben samanaların arasında da değildir. Bir kez daha yollarda bulur kendini. Bir sonraki durak BUDA' DIR. Siddherta arayadursun, Budadan da tatmin olmaz ve üstüne ona kendisi ders verir. Hakikat bilgisi öğretilebilir ama bilgelik tarikat kurmakla öğretilemez yargısını dağıttıktan sonra Abbas yolcu der ve gider. Artık her şeyi bir ders herkesi de bir öğretici olarak görmeyi başlar. Nesneyi nesne olarak sevmeyi algılamayı ve kavramanın keyfini çıkartmaya başlar. Ve tıpkı benim de bu kitapta tokatlandığım bölüme gelir IRMAK METEFORU. Cin çarpmışa döndü karakter. Çünkü aradığı bilgelik, öğreti içindeydi. Arayarak belasını da bulmuştu Mevlasını da jfıdsghodıghıs. Irmak bizdik aslında . Siddherta gördü ki bu su akıyordu hep, ama hep yerinde duruyordu, aynı suydu hep, ama yine de her an yeniydi tıpkı bizim gibi. Okurken tokatlanarak okudum. Eski halimizden ölmezssek yeniden doğamayışımızı , doğamazsak eğer nirvanayı rüyamızda görüşümüzü anlatır HESSE'nin kitabı .

SiddharthaHermann Hesse · Can Yayınları · 202038,1bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Serilouis