Baş ağrısının sinsi sinsi gözlerine doğru nüfus ettiğini hissedebiliyor, ama havanın sert darbelerine karşı gardını düşürmemekten başka çaresi olmadığını da her şeyden iyi biliyordu. Uzun uzadıya yuvasına doğru güç bela yürüdü.
Nihayet bir an önce bu savaşı sonlandırıp, evine girdi; neredeyse 20 yıldır ona misafir olan o emektar koltuğuna kendini bir ceset gibi attı.
Bir süre sonra gözlerinin de pes etmesiyle tatlı bir uyku tüm vücudunu sardı.
Yaklaşık 2 saatlik bir uykudan, alışık olduğu boyun ağrısıyla birlikte uyandı; üstelik bir rüyası da vardı.
Hemen gidip gördüğü rüyayı, tam da bu zamanlar için tuttuğu not defterine yazmak için ayaklandı.
Boyası akmış, iç içe girmiş bir sürü yazının arasından tertemiz bir sayfa açtı kendine. Rüyasını düşünmeye çalıştı ama hatırladığı tek bir şey vardı.
Bu canlandırmadan çok, bir cümleydi.
Kalemi eline aldı ve şunu yazdı:
"Kendime not: "Yenilme kendine"