Vergilus'un Dönüşü Herkese merhaba. Ayın ve yılın son şiir kitabı ile vedalaştım. Yine çok güzel bir şiir kitabı seçmişim. O zaman buyrun yoruma. Yazar, ağıtlara ilişkin olarak önce düzyazı metinler oluşturmuş, arkadan bu metinleri şiirleştirmiştir. Bu kitapta ağıtların hem düzyazı, hem de şiir metinleri bulunmaktadır. Şiirsel düzyazı'yı ikinci kez tecrübe ediyorum. Bundan önce Maldoror'un Şarkıları'nda bu tarzı okuma şansı bulmuştum. Aeneis'in şairi Vergilius ile zamanın ötesine doğru bir yolculuk, gerçeklik ve doğrunun bilinmezliği, geçmiş ve geleceğin bütünlüğü, ölümün kaçınılmaz sonu... Tüm bu sorgulamalara ve hesaplaşmalara şahit olacaksınız. Yazarın birde Vergilius'un Ölümü diye romanı var. Onu da çok merak ediyorum. Çok güzel ama bir o kadar da zor bir okuma olduğunu duydum. Ama tabi ki okuma listeme ekledim. #heraybirşiirbirromanokuyoruz diyerek bu ay ki şiir de okundu. Nice şiir satırlarında buluşmak dileğiyle.

Sena Karaca

Fatma Semerciler

Burcu

Gülşah Ongun

Okuyan1fenogretmeni #kitapalıntıları : *Zaman ve kurallar; birbirinden doğma, birbirini çürüten ve hep yeniden doğuran, birbirini yansıtan ve ancak böylece görünür olabilen, imgelerden ve karşı imgelerden örülü, zamandan gittikçe kopan bir zincir; bu ikisi, ortak ezgilerinin son perdelenişinde ruhun zaman- ötesi uzamını yansıtırlar, ve simgeselin ötesine geçilebilmesi, simgenin kendi kendisinin ilk-imgesine dönüşebilmesi her ne kadar olanaksızsa da, imge gerçekliği yine de ruhun bir parçası, barınağı ve zamandışı şimdiki zamanı olup çıkar. *Zira her kim ki korkunun ilk büyük kapısından artık geçmiştir, her kim ki uzanıp dinlemekle yetinmeyi bir yana bırakıp doğrulmuş ve yeni bir bilinmezin ön bahçesine adım atmıştır, onun sandalı artık yalnızca, raslantıların ötesindeki bir evrende, içeri çekilmiş küreklerle, beklentilerle dolu ve sessizce kayıp gider; ve o kimse bundan böyle ne geçmişe, ne geleceğe kulak kabartır; ne yaşamın, ne de ölümün sesini dinler; o, bundan böyle bağışlanmış bir zamanda yaşamaktadır... *Ah, şu insanoğlunun kendine duyduğu güven! Düş kırıklığından başka bir şeyi yaşamamasına, bu vahşi çalılıklardan dışarı hiçbir yolun uzanmamasına karşın, nasıl da umutla sarılır hiçbir şeyin boşuna olmadığı, hiçbir şeyin boşuna olamayacağı avuntusuna! *... gerçeklik doğruluğun, doğruluk da gerçekliğin kalıbında işlenmiştir, ruhun özü gereği boyun eğdiği buyruk uyarınca; zira bir sorunun gerginliğine dönüşen ruh, kurtuluşunu ancak kendi doğruluğunda bulabilir... *... Kimse başaramaz düşlerde gülmeyi, Ama ölmeyi de; bak, işte bunca yakındır gülmek ölüme, Ve bunca uzaktır ikisi de kaderden, o kader ki, Ona hiçbir ölüm öğretememiştir gülmeyi, ... *ölümden kaçarken ölümü arayan, eseri ararken eserden kaçan, seven, ama sanki hep kovalanan biri... *Vergilus hep kitleden ürküp geriye çekilmişti; kitlenin korku aşılamasından ötürü değildi bu, ama kitlenin içinde yatan, kitleden doğan ve insanı tehlikeye sokan tehdidi duyumsuyordu; bu, aynı zamanda hem acıma duygusu uyandıran, hem de sorumluluk taşımaya çağıran bir tehdit, ve bu, öylesine büyük bir sorumluluktu ki, Vergilus o güne kadar pek çok kez altında yıkılıp gitmekten kurtulamayacağını düşünmüş, bu yükün ağırlığıyla hastalanmış, ölümle yüzyüze gelmişti... *... o ruh ki, geçmişle geleceğin boşluğunda havadaydı, kendini gerek ileriye, gerekse geriye yönelik bir bekleyişe vermişti ve Vergilus'un gözleri yalnızca kandilin küçük ve yumuşacık ışıklı yağ alevini görmekteydi. *Artık her şeyin sonu gelmemiş miydi? İnsan eliyle yaratılmış olanın unutulmaya layık oluşu, şimdi sonsuzluğu yutmak için ağzını açmak isteyen zaman uçurumunun bir kanıtı değil miydi? *İnsanın yaşamı kendi görme ve duyma ufkunun ötesine erişemediğine göre, ne konulabilirdi güzelliğin yerine? Yürek, kendi vuruşlarının ötesinde yankılanamıyordu _ o halde nedendi yüreğin yankılanışlarındaki arınmayı sağlayan bir güzelliğe baş kaldırmak?