Meğer Cemile Ermeni kızıymış!
“Sana kız kardeşim Cemile’den bahsetmek istiyorum,” diye fısıldadı sesinin kazandığı o garip tonla. “1896’daki Ermeni kıyımı sırasında babam Muş civarındaki tugayın komutanıydı.
Babam, o zamanlar bile Türkiye’deki fanatiklerin Hıristiyan tebaaya karşı yaptıklarından rahatsız olmuştu. Bir gün, bir Ermeni köyünden geçerken, terk edilmiş, iki yaşından büyük olmayan ve sokaklarda başıboş dolaşan bir kız çocuğunu alıp eve getirdi. Çocuğun ailesinden iz yoktu. Babam acıdığı, sevdiği veya üzüldüğü için o kızı eve getirmişti. Sonunda onu ailemize kabul ettik. Annem, kızın sol kolunda bulunan Haç şeklindeki dövmeden rahatsız oldu ve bir asit çözeltisiyle haçı yok etti. Haçtan geriye, tuhaf şekilli bir iz kaldı.
Annem ve babam benim Cemile ile evlenmemi bekledi, ama senin de bildiğin üzere ben hep Nuriye’ye âşıktım. Kusura bakma ama senin de Cemile’yi sevdiğinin farkındaydım.
Bütün bunları Cemile’nin sizin insanlarınızdan biri olduğunu ve sizi ayırmak üzere bir tarafta Allah’ın, diğer tarafta ise Tan-rı’nın olmadığını bilmen için söylüyorum.
Aziz dostum, benim sırrım buydu. Nuriye’yi gördüğünde ona olan aşkımdan bahset, annemi ve kız kardeşimi gördüğünde ise onlara sevgilerimi ilet.”
Sayfa 170Kitabı okudu
·
71 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.