Üniversitede çocuk edebiyatı dersinde hocamızın “zorunlu” tutması ile okumuştum, iyi ki de okumuşum. 10 yıl sonra tekrar okudum diyemem ama gözden geçirdim bölüm bölüm. Ne kadar da haklı yazar dili kültürden ayrı tutamayacağımızı söylerken, dilimizle düşündüğümüzü vurgularken, toplum olarak diğer sorunlarımızla dil arasındaki ilişkinin paralelliğinden söz ederken… Bazı kitaplar acımasız ve üzüyor beni. Çevreme bakıp üstüne bir de böyle kitaplar okuyunca iyice karamsarlığa ve mutsuzluğa sürüklendiğimi fark ediyorum. İyi ki kitaplar var evet ama bilmemek daha mutlu kılıyor insanı.
