Dünyaya dair hüsran içindeyim!
Ah 
Mehtap Ceyran ah!
Ben okurken bu kadar zorlandıysam kim bilir sen yazarken nasıl zorlandın.
Kitap bitti ama beni de bitirdi. Kitabı okurken kelimelerin boğazıma düğümlendiğini hissettim.
Şu an her yer, herkes ölüm kokuyor.
Seslerini duyurmak için intihâr yoluna başvuran kadınlar ve acılı, kocanın şiddetiyle hayata yenik düşen anneler.
Batman, doksanlı yıllarda Hizbullah’ın kol gezdiği Batman. Sokağa çıkmaya korkan insanların ürperdiği bir mahalle…
Acının, ölümün, devrimin, çığlıkların göğe yükseldiği sokaklar… İnsanların sokağa çıkmaya korktuğu ölü bir şehir.
Bir babanın işkencelerine, dayaklarına dayanamayarak annesinin emanetini geride bırakan bir abla.
Annesinin, dayısının, ablasının ölümünü görmekle kalmayıp babayı şiddetle tanıyan ve ona her gün lânet okuyan, üvey annesinin zulümlerini içine ata ata birden hayatına son veren kardeş…
Sevdiği kadının intihârı ile sarsılan hayata küsen bir sevgili…
Oğlunun en azından kemiklerini bulup ona bir mezar inşa etmeye çalışmak için didinen bir baba…
Ve tüm hayatların birbirine değindiği sayfalar…
Acının her şekli bu kitapta mevcut. Sevgisizliğin insanda bıraktığı tahribat…
Sığınacak, hayata tutunacak bir yer bulmaya çalışan hayatlar. Kurgu ve gerçeğin harmanlandığı bu kitabı okuyacaksanız psikolojinizin sağlam olduğu zamanlara denk getirin. Zira bu kitabı bitirip de duygulanmayan bir insanın var olacağını düşünmüyorum.
·
111 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.