Jean-Louis Fournier kendi kitabını 139. sayfada özetlemiş aslında:
“Yalnızlık bir eğilimdir ve çok ağırdır.
Ben hafif bir kitap yazmaya çalıştım.
Viyolonselden daha fazla akordeonun sesinin duyulmasına özen gösterdim, hüzün çok fazla hissedilir olduğunda ise hemen bir iki şaklabanlık yapıp birkaç kahkaha atılsın diye çabaladım.”
