İnsanın onu yaratanla konuşma fırsatı, ona yaratılışının amacını, arzularını, sitemlerini söyleme şansı hiç olmamıştı. Frankenstein bir insandı ve ne yarattığını biliyordu. Yaratığı da yaratıcısını tanıyordu. Dolayısıyla ondan insanların tanrıdan dileyebileceği her şeyi isteyeceğini biliyordu. Yaratılışındaki eksikliklerin sorumlusu oydu çünkü. Victor Frankenstein' ı okurken içinde bir yerlerde Raskolnikovu gördüm sanki. Her ne kadar Suç ve Ceza çok sonraları yazılan bir kitap olsada. İkisinde de benzer arzular vardı. Herkesten farklı olup, hiç kimsenin yapamadığını yapıp dünya için değerli şeyler başarabileceklerine inanıyorlardı. Ve ikisinin de umutları hüsranla sonuçlanmıştı. Frankenstein, herkesten farklı olduğu düşüncesiyle yaptıklarını şu sözlerle ifade ediyordu kitapta; " Daha çocukluğumdan itibaren büyük ümitler ve yüce şeyler başarma azmi aşılanmıştı bana fakat nasıl da mahvolmuştum." Bir yerde bunlar varken diğer tarafta acı ve ıstıraba mahkum edilen yalnız bir yaratık vardı. Kitabı okuyana kadar Frankenstein'ı yaratığın adı, kötü olanın adı, sanardım. Evet benim için hala kötü olanın adı. Onu yalnız ve çirkin yaratan, ıstırap dolu bir hayata mahkum eden Yaratıcısı'nın ismi. Her şeye katlanılabilir baş edilebilir ama ya yalnızlığa. İşte en zoru O' dur bu hayatta. Filmlerin dizilerin kötü korkunç canavarı, özünde iyi ama dışlandığı ve yalnızlaştığı için erdemini yitiren bir yaratıktı. Ve sitemini yaratıcısına şu sözlerle dile getirmişti; "Yeterince çekmedim mi ki sefaletimi artırmaya kalkıyorsun? Yaşamım yalnızca ıstıraptan ibaret olsa da benim için değerlidir ve kendimi savunurum. Unutma! Sen beni kendinden daha güçlü kıldın; boyum senden daha uzun eklemlerim seninkinden daha çevik. Ama sana uyup sana karşılık vermeyeceğim. Ben senin yaratığınım ve boynunun borcu olan o rolü oynarsan doğal efendim ve kralım olan sana karşı yumuşak ve uysal bile davranabilirim. Ah, Frankenstein, herkese adil davranıp da en çok adalet, hatta merhamet ve şefkat borçlu olduğun bana haksızlık yapma. Unutma beni sen yarattın; senin için Adem olmam gerekirken hiçbir kabahati olmadan neşeden men ettiğin o cennetten düşme melek oldum. Nereye baksam mutluluk görüyorum ama ben asla onun nasıl bir şey olduğunu bilemeyeceğim. Ben müşfik ve iyiydim; ıstırap beni bir iblise çevirdi. Beni mutlu kıl ki ben de tekrar erdemli olayım." Tabi bütün bunlar yaratığın yaptığı kötülükleri haklı çıkarmıyordu. Bu hikayenin iyisini ve kötüsünü belirlemek bence imkansız. Benim için bu hikayede kötü ve daha kötü vardı. İyi - kötü, doğru - yanlış gibi ikilemleri çok fazla yaşayacağınız bir kitap kesinlikle tavsiye ederim.

Frankenstein ya da Modern PrometheusMary Shelley · Can Yayınları · 201913,9bin okunma

·

101 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elif