Basit biri olmak, hissettiğini rahatça söylemek, kendisine hükmeden, bir aynada kendi yüzünü ve sözcüklerini sürekli gösteren korkunç özbilinçten sıyrılmak öteki yeteneklerin hepsine bedeldi, çünkü insanı mutlu ederdi. Mutluluk, mutluluk, neydi bu mutluluk? O hiçbir zaman mutlu değildi. Hayatın küçük zaatlarını, aldatmacalarını ve hatalarını açıkça görüyordu ve gördüğü için de onları fark etmenin dürüstlük olduğunu düşünüyordu.
Sayfa 339 - John Hirst (Bu karakteri anlayıp ona yakın hissettiğim nadir anlardan biri.)Kitabı okudu
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.