Birbirimizle "Sen bana böyle davranamazsın." "Bir erkeğin bir kadına şöyle yapması yanlış,", "Erkekler/ kadınlar sevgililer/ arkadaşlar /kuzenler /akrabalar/ işverenler/ çalışanlar/taksiciler /yayalar/ kuaförler/kapıcılar/ satıcılar/ siyasetçiler/ gazeteciler/ belediyeler /reklamcılar /çöpçüler/ dilenciler böyle yapmalı/ yapmamalı." gibi cümlelerle konuşup duruyoruz; ilişkilerimizi irdeliyor, masaya yatırıyor, birbirimize davranışlarımız üzerine karşılıklı tartışıyoruz. O zaman neden bir çocuğun bizim kafamızda "çocuğa davranış biçimleri" olarak doğru takdir edip çocuğa kalıp halinde dayattığımız şeyler karşısında sadece pasif bir alıcı olmasını bekliyor, çocuğa davranış biçimleri konusunda çocuğun da bizimle aktif olarak tartışmasına, düşünmesine imkân tanımıyoruz?
Sayfa 102
·
6 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.