Saat sabah 9. Bu saat, bir yumurtanın suda kaynarken kayısı kıvamına geldiği an gibi. Öncesi de sonrası da bu kadar güzel değil. Her şey yerinde, olması gerektiği gibi. Kafamın dağınıklığı yatışmış. Ülker abla yanımda oturuyor. Yorgun. Ben de yorgunum. Onunla bütün gece oturup çok içmişiz, kahkahalarla gülmüş, hıçkıra hıçkıra ağlamış, içimizde ne varsa atıp rahatlamışız. Ülker Abla, abla diyorum ama sen de çok büyük, değilsin, demişim yatmadan önce. Sonra sabah olmuş. Biraz durgunuz. Ağzımız kuru. Başımızda inceden bir ağrı var. Bazen bir yabancıya her şeyi anlatıvermek bir tanıdığa anlatmaktan kolaydır ya, Ülker Abla da bana anlatmış. Güldürmüş de beni. Hikayesi zaten tanıdık. İlahi Ülker Abla demişim ikinci kadehi bitirirken, Freud’ a sinirlenip refakatçinin üzerine şişlerle yürünür mü? Hahaha, demek kantindeki çişli evsiz sana göz koymuş? Mescit de nasıl uyudun günlerce? Anlatmış da anlatmış Ülker Abla. Sonunda yat burada Ülker Abla, bu gece, demişim. Misafir odasında uyu, rahat et, keyfine bak. Kafamda Ülker Abla yatağa yatınca üzerinde zıplayıp, işte gerçek bir yatak, demiş. Üzerini çıkarıp donsuz olmanın keyfini çıkarmış. Zaten çok içmiş, hapa gerek kalmamış. Rüyasında oğlunu görmüş, askerden dönmüş. Benim aklıma tam uykuya dalarken onun düğün salonundaki düğünlere gidip pasta yediği, tanımadığı gelinlerle kol kola fotoğraf çektirdiği, tepine tepine göbek attığı gelmiş, gülmüşüm. Sonra da ağlamışım. Ülker Abla’nın anlattıkları sinirimi bozmuş. Sabah uyandığımda Ülker Abla çoktan kalkıp mutfağı toplamış, bulaşıkları yıkamış, evi havalandırmış. Borçlu hissetmek içine işlemiş. Bir gece yatakta uyumanın bedelini nasıl ödeyeceğini şaşırmış. Otur, Ülker Abla. İçini yatıştır. Canını oyala. Çayı zaten demlemişsin, otur rahatça iç. Bu hayatta sana açık bir kapı bile olmamış ya. Kimsesizliğin ne olduğunu öğrenmiş ve çaresizliği en dibine kadar yaşamışsın ya, içimden sürekli seni teselli etmek geliyor. Nedenini bilmediğim özürler dilemek istiyorum. Halbuki ben sana bir şey yapmadım ki. Ama düşününce iyi bir şey de yapmadım. Bunun vicdan azabı çöreklendi göğsüme. Belki de dediğin gibi, kısa süre kendinden daha aciz birini görmek insana iyi hissettiriyor. Ama zaman uzadıkça sendeki bu çaresizlik bana da sirayet ediyor. Bundan hoşlanmıyorum. Yüzüm değişiyor. Sen artık insan sarrafı olmuşsun. Bakışlarımı gördüğün gibi bana müsaade deyip, toparlanıyorsun. Yine gel Ülker Abla, diyorum. Bir daha gelmiyorsun. Ben de seni bir daha aramıyorum. Misafir odasında dolaşırken üzerinde başka isim yazan bir kimlik buluyorum, düşürmüşsün. Komodinin üzerine koyuyorum. Artık hiç kimsesin Ülker Abla.

Ülker AblaSeray Şahiner · Everest Yayınları · 20211,917 okunma

30 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

çiğdem demirhan