Zemheri de uzadıkça uzadı, Seni, baharmışsın gibi düşünüyorum, Seni, Diyarbekir gibi, Nelere nelere baskın gelmez ki Seni düşünmenin tadı… …kendini, Nuh’a beşikler yapan, Havva Ana’yı dünkü çocuk sayan Anadolu yerine koyar ve sorar: “Tanıyor musun?” Uygar dünyada fukaralıktan utanan insandır o; yine sorar : “Görüyor musun?” Anadolu’nun yetiştirdiği nice adamın adını anar; sorar: “ Duyuyor musun?” Her kesimden halkı direnmeye çağırırken yalvarır gibidir: “ Dayan rüsva etme beni.” Anadolu’nun kurtuluşuna şiirin aynasını tutarken de, “ Kızlarım,/ Oğullarım var gelecekte, / Her biri cihan parçası ,” der; yine sorar: “ Anlıyor musun?” Nâzım Hikmet, şehirlerin şairidir. Ovadan seslenir insanlara, büyük düzlüklerden . Ovada akan “ büyük ve bereketli bir ırmak “ gibidir. Uygardır. Ahmet Arif ise dağları söylüyor. Uyruklular tanımayan yaşsız dağları “ âsi” dağları. Uzun ve tek bi ağıt gibidir onun şiiri.” Daha deniz görmemiş” çocuklara adanmıştır. Kurdun kuşun arasında, yaban çiçekleri arasında söylenmiştir, bir hançer kabzasından işlenmiştir. Ama o ağıtta, bir yerde, birdenbire bir zafer şarkısına dönüşecekmiş gibi bir umut ( bir sabrı, daha doğrusu bir hırs), keskin bir parıltı vardır. - Cemal Süreyya Cesareti söylüyor Ahmet Arif. Yiğitliği. Bir pınar gibi, bir yeraltı suyu gibi, bir tipi gibi. - Dostuna yarasını gösterir gibi. Okuduğunuz her mısraya , o kadar aşinasınız ki.. İnsan olarak yüreğe dokunan her cümleye, her mısraya aşinayız aslında. İşte Ahmet Arif Lütfen okuyun okutun. Vurun ulan, Vurun, ben kolay ölmem.

Hasretinden Prangalar EskittimAhmed Arif · Metis Yayınları · 201739,7bin okunma

·

40 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.