Meşhur kitapları okumaktan çekinenlerdenim. Bu nedenle, biraz da sayfa sayısından dolayı, yıllardır ertelediğim bir kitaptı. İyi ki şimdi okumuşum, iyi ki ertelemişim. Çünkü en doğru zamanda okuduğumu düşünüyorum. Daha erken okusam belki yarım bırakırdım, şimdi okumasam geç kalırdım. Bir efsaneye göre Türkiye’de bir hevesle başlanıp yarım bırakılan kitaplar listesinin başındaymış ki bence bu konumu hak eden bir kitap. Bazı kısımlarını okumak, anlamak çok zordu. Özellikle de kitabın birinci bölümünde. Yazarın ironik dili de anlamayı güçleştiren bir faktör bence. Hiciv sanatını bolca kullanmış.Bir kısmı da var ki beni çok şaşırtacak şekilde hiç noktalama işareti kullanılmadan yazılmış. Bu kısım sanırım 80 sayfalık bir bölüm yani öyle birkaç sayfa da değil. Okurken anlayacak mıyım endişesi yaşatsa da anlaması o kadar zor değildi. Kendi içimde nedenini sorguladım; duygusal açıdan yoğun bir kısım olması nedeniyle dümdüz yazılmış, ifade edemediği duygu yoğunluğunu okuyucuya bırakmış olabilir diye yorumladım. Belki bambaşka bir nedeni vardır bilemem tabi. Yabancı dile de çevrilmesi çok zor, imkansıza yakın olduğu için çok az çevirisi varmış. “Tutunamayanlar” Turgut Özben’in yakın arkadaşı Selim’in intiharından sonra yaşadıkları, Selim’in bütün tanıdıklarını dolaşıp onu anlattırması, vicdan azapları, sorgulamaları, duyguları, düşünceleri… Dümdüz bir olay akışı olan bir roman beklemeyin, bambaşka bir tarzı, bambaşka bir duygusu var.. Kitabı okuduktan sonra kendimle sürekli konuştuğumu farkettim, aslında hepimiz bir “tutunamayan” adayıyız sanırım. Bu iyi bir şey mi, kötü mü, okurun yorumuna göre değişir. Özellikle ilk yarısını okuması sabır istese de, çok fazla tavsiye ediyorum, okuyun bence.

TutunamayanlarOğuz Atay · İletişim Yayınları · 202061,8bin okunma

·

50 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

adile a.