.. Yalnızca yönetim ve otorite, güç ve zenginlik değil; veri ve bilgi de giderek bir avuç insanın elinde toplanıyor ve gittikçe daha çok insan kendilerini dışlanmış -unutulmuş değil de sanki zaten hiç fark edilmemiş gibi- hissediyor. Hayal kırıklıkları derinleştikçe, en temel kurumlara bile duyulan güvensizlik de artıyor. Bugün demokrasilerde yaşayan insanların yarısından çoğu seslerinin ya “hiç”duyulmadığını ya da “nadiren” duyulduğunu söylüyor.* Eğer nispeten demokratik ülkelerdeki genel ruh hali buysa, bir de şeffaflığın hiç olmadığı ve muhalefetin her türlüsünü boğan tek bir söylemin tepeden dayatıldığı otoriter rejimlerde bu yüzdenin ne kadar daha yüksek olduğunu varın siz tahayyül edin. Bunların hepsini üst üste koyunca ne kadar çok insanın sesinin çıkmadığı anlaşılıyor. Ve buradaki en büyük ironi, bütün bunların, dijital platformların ve medya platformlarının yaygınlaşması sayesinde bizim insanlar olarak -ırkımız, cinsiyetimiz, dinimiz, sınıfımız ve etnik kimliğimizne olursa olsun- kendimizi ifade etmek için büyükannelerimizin hayal bile edemeyeceği imkanlara sahip olduğumuz ve dolayısıyla eskisinden çok daha irtibatlı, çok daha anlayışlı ve çok daha özgür olmamız gereken bir zamanda yaşanması.
Sayfa 20Kitabı okudu
··
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.