Adını unuttuğumuz, hiç hesaba katmadığımız bir anda ansızın gelir veda. “İşte buradayım ben!” diyerek çıkıverir saklandığı kuytudan. Kırılır kolunuz, kanadınız. Diyecek ne çok sözünüz vardır oysa. Gelin görün ki kelimeler kay-bolur ortadan. Kuru ve yavan kalır dilimiz. Ayrılık vaktidir.
Gönül ormanımıza ateş çoktan düşmüştür. Dal dal, yaprak yaprak yanmaya başlamışızdır da dumanımızı kimsecikler görmez. Ağlamak istersiniz. Karşıdakiler hisleriyle okur bunu; lakin siz bir türlü söyleyemezsiniz. Sessiz ve derin bir söyleşi çöker etrafa. Hisler gözlere üşüşür. En doğal ayrılık şarkısını söylemeye durur gözler...
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.