Taşları Yerinden Oynatma Zamanı
Epeydir merakla beklediğim bir kitaptı. Sayfalar boyunca taşın çıldırtan sabrına dokundum. Sabrınız varsa sizlerle de paylaşmak isterim.
İlkin eser sahibini tanıyalım. Hayatı savunduğu değerler doğrultusunda yaşayan biri o. Hikâyenin içindeki hayatı gören, hayatın içindeki hikâyeyi ustaca kaleme alan bir yazar. Hiç şaşırtmaz sizi. Baktığınızda ne görüyorsanız odur. Edebiyat dünyamıza çok yakışan bu eser ancak onun ellerinden çıkabilirdi. Şaşırmadım.
Onca tema varken kalkıp niye taşları yazar insan? Neden bu kadar taş ve neden dönüp dolaşıp deniz diye bana sorsanız, taş ve deniz birbirini iyi tanır da ondan derim. Hemen her sayfada buluşmuşlar. Kiminde deniz durmuş, taş yürümüş. Kiminde tam tersi. Bazen dost, bazen düşman birbirlerine. Fakat dostluğu da sadık, düşmanlığı da. Burada çok şey buldum işte.
Kıyıda duran adam en çok hangisiyle özdeş, hâlâ kararsızım. Kolay da değil. Onca taşa takıla takıla yürüyorsunuz sayfalarda. Ayna taşı, soluk taşı, yada taşı, ahlat taşı, safir, hepsinin arasına görülmeyen şeyleri görelim diye davet edildiğimiz o kadar belli ki…
Ve görüyoruz. Kumsaldaki küçük yuvarlak taş hem kalabalığa ait olduğumuzu, hem ummadığımız anda birinin tutup denize fırlatma ihtimalini yüzümüze çarpıyor. Pürüzsüz de olsak, avucunda tutana huzur da versek bu ihtimal hep var. Değil mi ki taşsın. Ya derinliğinde kaybolduğumuz sular? Çok derin mevzu. Büyük hesaplaşma. Yazarın ustalığı burada gösteriyor kendini. Fırlatıp atanı da taşın çarptığı suyu da kazıyor hafızalara.
Eser hepimizin üç temel derdine dokunuyor. Benlik, yaşam ve toplum. Küçük bir sahil kasabasına sıkışıp kalmış kahraman, ait hissetmediği bir toplum, bedenine dar gelen bir hayat bu noktaların temsili. Kıyıya hapsolmuş, sektirdiği taşlarla birlikte savrulan kahramanımız batan taşların en ağırı. Kendi yükünün altında ezilen. Birbirini onaylayarak yaşayanların arasından sıyrılıp, kaybolmak için geliyor o kıyıya belki. Ya da tam tersi, bulunmak istiyor. Ne yapsa sığamıyor dünyaya. Avucunda tuttuğu taş anlıyor da, en yakınındakiler bile anlamıyor ahvalini. Anlamazlar. İnsan dediğin, hele topluluk durumundayken pek acımasızdır. Taş, onlar kadar acıtmaz başınıza yağdığında. Geldiği yön belli, gideceği yön belli. İnsan öyle mi ya? Kıyıda duranın taşlara sığınması bundan olsa gerek. O denizden, avucundaki o taşlardan ayrılırsa tükenecek belli ki.
Gördüğümüzün ardında duranlar 22 ayrı bölümde karşılıyor okuru. Bazen kahramanın gözünden görüyoruz, bazen ailenin, komşunun, mahallenin delisinin… Biri diğerinden bağımsız gibi dursa da ustalıkla bağlanmış. Bu anlatım okuma yolculuğunu daha keyifli kılmış. Su gibi akmış cümleler.
Kahramanımız hem takılıp kaldığı noktada çırpınan hem dibe dalmaktan korkmayan, topladığı taşlarla hem duvarlar ören hem çıkışa giden yolu inşa etmeye çabalayan biri. Kimi yerde ben, kimisinde sen, kimisinde o. Yazar işaret etmiş. Görmek biz okurların görevi.
Kitapta karşılaştığımız aile çoğumuzunki gibi. Öyle afili cümlelerle paketlenmemiş. Olanca gerçekliği ve yazarın samimiyetiyle düşmüş önümüze. Komşusu, mahallenin delisi, hep aynı gözlem yeteneği ve içtenlikle tutup çıkarılmış okurun karşısına. Kurguda umut ve umutsuzluk hayatın gerçek akışında olduğu gibi yerini almış. Yazar burada da oyalamıyor okuru. Dibi boyladığın anda bile umut hep var. En değerli taşları gözünü kırpmadan suya fırlatan kahraman bir ametist taşını elinde tutuyor örneğin. “Herkesin avuçlarında bir şey kalır ihtiyarlayınca. Son gücünü ona saklar.” demesi de boşuna değil.
‘Taş’ çok şeyin temsili olmuş. Her eksilttiğin taş yeni oyuklar açar. Yıkılıverir inşa ettiklerin. Ya da tam tersi. Yerine koymayı başardığın her taş güçlendirir inşa ettiğin her neyse. Birlikte bir yaşamı sürdürebilmek adına dengeyi sağlayamamışların öyküsü bu.
Resul Bulama titizlikle meydana getirdiği bu kitapta her duyguyu oya gibi işlemiş. Motifler sade olduğu kadar dikkat çekici. Asıl başarının bu olduğunu düşünüyorum.
Taş Sektirme Ustası cismi küçük, etkisi büyük bir eser. İçinizdeki taşları yerinden oynatacak bir yolculuğa davet ediyor. Bazen taşların yerinden oynaması lazım. Yeniden başlayabilmenin ilk kuralı bu. Kendinizle yüzleşeceğiniz bu yolculuğu deneyimleyin. Ruhunuza iyi gelecek. Unutamayacaksınız.
··
1.642 görüntüleme
Ondan" kelimesi geçen cümleleri seviyorum. Neden diye soracak olursanız, ondan Neşe hocam. "Neden bu kadar taş ve neden dönüp dolaşıp deniz diye bana sorsanız, taş ve deniz birbirini iyi tanır da ondan derim." Bugün zor bir gündü benim için, güzelleştirdiniz. Taş ve deniz kadar anlamışsınız beni. Her birini ilmek ilmek dokumuş, dilimin dönmediği yerden kendi öykücü kimliğinizle dizmişsiniz taşları. Duvar için değil, yol açmak için dizilen taşlar.
O kadar taşın arasında biri eksik kalmışsa tamamlayalım biz de. Öykü taşı olsun, isterseniz adı. Neden diye soracak olursanız, ondan :)
Yazdıklarınızın değerini bilen çok olsun. Güzel bir öykü gibi sürsün yaşamınız. Kıyıda yürürken safir çıksın karşınıza.
12 önceki yanıtı göster
Zor işiniz kolay olsun Resul hocam. Yüreğinize bir nebze ferahlık verdiysek ne mutlu. Kitabınıza yaptığım yorum tam tamına bende bıraktığı izlerin yansımasıdır. Hakikaten unutulmayacak bir eser kaleme almışsınız. Tekrar tebrik ederim. ‘Öykü taşı’ artık bende. Dostluğun sembolü olarak gönlümüzün nadide bir köşesinde yerini almıştır. Nice baskılara, nice yeni kitaplara inşallah. Hak ediyor da ‘ondan’.😊
3 sonraki yanıtı göster
Emeğinize sağlık güzel bir inceleme olmuş 🌟 Neşe hanım
Yazar, başka bir yazarı okuyunca ne de güzel yazar diliyle anlatabiliyor bir kez daha anladım Neşe👏Bolca huzurunuz, vaktiniz olsun, yazın, yeni yeni kitaplar 📚bizler de okumanın hazzına varalım sayenizde.
Kalemine sağlık 💜🌿
Canım 
Ferah ne incesin sen. Teveccüh göstermişsin. Hem güzel bir dost hem iyi bir okurdan bunları duymak günümü aydınlattı. Aydınlıkla, mutlulukla kal. Yüreğine sağlık.♥️💐
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.